Tweede kerstdag 2008: Milo in brandwondencentrum i.v.m. hete thee over zijn borst. Tweede kerstdag 2010: Milo bij eerste hulp i.v.m. gescheurde lip na val tegen een glazen tafel. 
Vorig weekeinde beleefden onze jongens voor het eerst het pretpark der pretparken: de Efteling. Zoals verwacht waren we vooral in het Sprookjesbos te vinden. Milo was helemaal wild van Holle Bolle Gijs (papier hier!), Reza vond de regenachtige zoektocht naar Langnek een van de hoogtepunten.
Oma Cobie had dit weekend voor Reza een heus Sinterklaas-kostuum gemaakt. Prachtige stof, een glimmende onderjurk, een staf, een baard en een mooie mijter. Beretrots showde onze kleinheiligman zijn 5-december-outfit: 'Papa, het is geen jurk, het is een mantel!' Zijn stem klonk een stukje lager en iedereen kreeg officieel een hand. Toen oma en opa weer vertrokken, eiste sint Reza dat zij nog even 'dag Sinterklaasje' zongen.
Zondag was het vooral cultuur dat de klok sloeg. Milo ging met papa naar de voorstelling 'Stip', waarin een verwarde reiziger contact probeert te leggen met een witte pluche bol. Milo gaf een recordaantal oorverdovende lachsalvo's, waar de jongste helft van de zaal lekker in mee kon gaan. Reza zag samen met mama de musical 'Otje', naar het boek van Annie M.G. Schmidt. Vervolgens gingen we nog even buurten bij de show van de theatersportcollega's van Viola, die in de kroeg hun kunsten vertoonden. Toen we op de terugweg ook nog zwarte pieten tegenkwamen in de stad, kon het weekend niet meer stuk.
De muzikanten uit de band begonnen de show door tien minuten lang solo's uit te wisselen. Al gauw had het publiek het idee bij een obscure afterparty te zijn beland. Deze vibe hield de NPG nog een tijdje vast door oude funkhits na te spelen, zelfs platen van Janet Jackson, The Jacksons en Graham Central Station kwamen langs. De paarse dwerg had er zin in: hij jamde vanaf de eerste noot mee en soleerde afwisselend op gitaar, bas en drums.
De spinnenwebben en griezelslingers hingen dit weekend in onze woonkamer. Reza en Milo liepen namelijk mee in een Halloween-optocht en dat mocht natuurlijk best gevierd worden. 
Nou heeft Reza de laatste tijd sowieso een neiging naar 'the dark side'. Onlangs kwam hij terug van school met een hele grote berg tekeningen. 'Wat heb je allemaal getekend?', vroegen we. Er volgde een uitleg over zombies, spookhuizen, vleermuizen, slangen, spinnen, skeletten en groene gif-bollen die uit de lucht vallen. Tja, da's weer eens wat anders dan wolken en bloemen, dachten we.
Stoer stak hij zijn pvc-buis-zwaardje naast de bebloede nek van de man… 
Monkie is een knuffelaap, die elk weekend mag logeren bij een ander kindje uit de klas. Dit zonnige herfstweekend was Reza apetrots, want Monkie kwam drie nachtjes bij hem slapen! Dat moest natuurlijk een weekeinde vol avontuur worden, met de aap op de eerste rij. Monkie was er helemaal klaar voor: hij had zijn koffer met voorleesboekje, knuffel en tandenborstel meekregen van school.
Op zaterdag bezochten we het Openluchtmuseum in Arnhem, met mooie molens, huizen van vroeger, ouderwetse trams en lekkere wandelpaden. Reza en Milo speelden met de waterpomp en ze kregen een rondleiding langs wat boerderijdieren. De boerin moest Milo af en toe tegenhouden, omdat hij iets te enthousiast op de kippen dook. Later die dag maakte Milo helaas ook nog kennis met het kwaad dat brandnetels kunnen doen...
Omdat opa en oma in de buurt van Arnhem wonen, besloten we daar ook even langs te gaan. Oma had vooraf instructies gekregen, dus er prijkte een fraai 'welkom Monkie'-bord op het raam. De aap maakte kennis met de speeltjes en mocht de vissen voeren.
Zondag stond de dierentuin op het programma, waar onze logee zijn soortgenoten kon ontmoeten. Aapjes kijken deed Reza dus met Monkie op zijn schouders. Hij voerde hele gesprekken met het knuffeldier, waarbij hij een krakerig hoog stemmetje opzette wanneer Monkie het woord nam. Alles bij elkaar een leuke logeerpartij.
Reza, Milo en Vincent bezochten de kleuter-voorstelling Gras in theater Kikker. Hieronder een kort verslag.
De dromer van het stel vindt steeds weer een creatieve manier om de ander plaagstootjes uit te delen. Zo is te zien in een scene waarin de dames allebei de krant lezen. Velen in de zaal herkent de gedachte-sprongen van de deugniet en moet giechelen.
In park Lepelenburg bouwde het Utrechtse muziekduo Goed Volk onlangs een feestje. Met trouwe fans en nieuwe liefhebbers stonden Bastiaan Klees en Vincent Mirck stil bij het 5-jarig bestaan van deze gouden combinatie.
Al gauw was het duo een feit. Binnen no-time namen zij een demo op, die goed in de smaak viel. Twee huiskamerconcerten later waren ze klaar voor het grotere publiek. Ze speelden op verschillende culturele zondagen, Gluren bij de buren, Schimmelpleinfestival, Stukafest, de Groendag, in Cultuurcentrum Parnassos, Averechts, het Intercultureel Theehuis etc.
Ja het is waar, Viola en Vincent hebben een cruise geboekt. In feite tegen onze backpackers-mentaliteit in, maar wel degelijk in lijn met onze gezins-samenstelling. Onze twee mannetjes moeten goed eten, behoeven een nette kamer en hebben graag de zon en een zwembadje in de buurt. 
De mooiste ervaring van deze vakantie overkwam ons toen onze rubberboot ineens tussen een groep dolfijnen vaarde. De 'delfinos' sprongen gezellig rond de boot, doken er onder door en zwaaiden met hun staarten. 
Vooral Milo plofte overal languit neer en begon te smeren met zand. Dat leverde fraaie foto's op, want de kleuren zand lopen hier nogal uiteen (rood, zwart, wit, grijs). Op elk eiland hebben we hem op die kiek staan.
Charles Darwin ontdekte op de Galagapos-eilanden enkele belangrijke puzzelstukjes om zijn evolutietheorie compleet te maken. Immers, hij trof op deze lava-landjes diersoorten die zich als geen ander aan hun omgeving hadden aangepast. Zoals de enige hagedis ter wereld die kan zwemmen en reusachtige schildpadden met extreem lange nekken.
Wij wilden ook graag van die ene verbazing in die andere vallen. Bovendien hoorden we van iedereen dat de dieren in de Galagapos-archipel absoluut niet mensenschuw waren. Sterker nog: ze zien onze aanwezigheid eerder als fijn bezoek dan als overlast. En dat is heus waar. Viola en Reza hebben vlak naast een turtle liggen snorkelen. Pelikanen en 'boobies' vlogen laag over ons heen. 
De zeeleeuwen hupten en zwommen vrolijk naar ons toe. Haaien cirkelden rustig rond de boot. Zelfs de vliegen bleven veel langer op je arm zitten dan in Nederland. We moesten vaak wel drie keer slaan voordat zo'n vlieg ook maar een kik gaf.
De zee-iguana's vonden we eigenlijk maar lelijke schepsels, het lijken wel Middeleeuwse beulen met zwart-witte maskers. Toen deze lizards voor onze ogen de oceaan in liepen en wegzwommen, keken we inderdaad wel even raar op. 
Als je ze in Nederland door je tuin zag kruipen, zou je een hartverlamming krijgen. Maar in Guayaquil huizen er in het Parc Bolivar - midden in de stad - ruim honderd iguana's. Deze 1-meter-lange, groene hagedissen zien er uit alsof ze rechtstreeks uit de prehistorie zijn komen wandelen. 
Het was een prachtig schouwspel om de tamme reptielen te zien rondstappen. Toen we de bomen in keken, zagen we er echt tientallen op de takken liggen. En we moesten echt oppassen waar we liepen, want die staarten zijn langer dan je denkt. 
Eind van de middag liepen we de 444 traptreden op naar de vuurtoren van Las Penas. Veel van de huizen in deze pittoreske wijk zijn geverfd in zuurstokkleuren. De vuurtoren bood een fraai uitzicht over de stad. Zelfs de schemering deed daar niks aan af. En een vet compliment voor de jongens dat ze heel de weg zelf hebben gelopen.
Cuenca, de parel van het zuiden, een niet-te-missen prachtstad in Ecuador. Tja, misschien zijn we net de verkeerde straten ingeslagen, maar wij vonden haar niet opwegen tegen Quito, zelfs niet tegen Otovalo.
De 'arts & crafts market' was een opeenstapeling van lelijke plastic troep en handgekleide Sponge Bobs en Donald Ducks. De kansen om de verloren foto's van zonnig Otovalo 'over te doen' bleken snel bekeken. Ook bood de stad weinig kindervertier. De tientallen fraaie kerken en geloofsmusea waren geen goede alternatieven voor een speeltuin of een springkussen.
Toeristisch is Guayaquil inderdaad nogal. Maar dat betekent ook: veel speelplezier. De eerste dag namen we de kinderen mee naar een tropische tuin die was omgebouwd tot een dinosaurus-park. Ook bezochten we een circus met een trapeze-act, koorddansers en clowns. En ons hostel bood een lekker klein zwembadje om in af te koelen.
Deze legendarische, trage treinreis bleek iets minder imponerend dan we hadden gehoopt. De rails werd namelijk verbouwd, waardoor een groot deel van de route was afgezet. Daardoor ging het uitzicht op de vulkaan 'El Nariz del Diablo' (de neus van de duivel) aan onze 'nariz' voorbij. Ook mochten we niet plaatsnemen in de echte ouderwetse trein, maar in een blauwe bus die op rails kon rijden.
Desalniettemin was het een mooie rit, die ons blikken gunde op het berglandschap en de simpele boerderijen van de lokale bevolking. Af en toe rende een roedel honden mee met het treintje en dat tempo konden de viervoeters best lang bijbenen. We bezochten een dorpje langs de route, evenals een kerkje uit de 14e eeuw. 
In de plattelandsdorpjes die wij bezochten in de Quilotoa Loop, werden we hartelijk ontvangen door de inwoners. De eerste dag bracht ons een heerlijk huisje in Chugchilan met hangmatten en een speelveldje. Reza en Milo maakten nieuwe vriendjes en al gauw werd de finale Nederland-Spanje nagespeeld met een lekke voetbal.
Maar de reden waarom we hier waren, was de aanwezigheid van een schitterend vulkaanmeer. De omwonenden beweren dat het geen bodem heeft, wetenschappers beramen de diepte op 250 meter. Het uitzicht van bovenaf is erg mooi, maar we wilden het meer ook van dichterbij aanschouwen. Dus klauterden we naar beneden, soms gleden we een stukje, best een stoere oefening. 
En de terugweg naar boven was al evenzo avontuurlijk. Die legden Reza en Vincent af op een groot paard, Viola en Milo mochten op een flinke ezel. Het bazinnetje van de twee dieren maakt geen kans op de titel 'dierenvriend van het jaar', maar het lukte haar wel knap om ons vieren boven te krijgen zonder kleerscheuren. 
Een busreis in Ecuador is een belevenis. De bus ziet er uit als een fout jaren '70-decor, kitscherig en vrolijk. Bij elke halte stappen verkopers de bus in met kranten, kauwgomballen, chips, fruit, kipspiesjes en ijs. 
Reza konden we gelukkig op de terugreis (Jeepers Creepers 2, foute horror) afleiden met de Gameboy die hij onlangs van zijn grote neven had gekregen.
We bezochten in het klederdracht-stadje Otovalo de kleurrijke markt. Reza kocht er een malle maskermuts (zo eentje die we zagen bij de Tupperware-tempel), Milo koos voor een gepunnikte lama en wijzelf schaften een groen duivelsmasker aan.
Maar het hoofdgerecht deed onze smaakpapillen zwoegen en onze hersenen kraken. Al kauwend vroegen we ons af welk gepaneerd en gefrituurd stuk varken dit was.
Het portretje op de nullijn hoorde natuurlijk ook in ons foto-album thuis, dus namen we de bus naar Mitad. Dat was een Efteling-attractie op zich, vanwege de ruige rijstijl van de chauffeur. Daar aangekomen beleefden we een zonnige dag met twee speeltuinen en een treinritje rond het monument als hoogtepunten.
En toen besloten we Templo del Sol (de tempel van de zon) te bezoeken. Deze tour werd ons aanbevolen door een soort Farao in een indianenpak. Zo'n man geloof je op zijn woord, natuurlijk. 
Na een reis van 16 uur zetten we voet aan de grond in Quito, Ecuador. Dit jaar waren de jongens perfect in het vliegtuig: veel slapen en spelen, weinig jammeren. En dat zonder individuele tv-schermen in de stoelen! 
Wanneer de regen door de daken dendert... Als de halve pannenset op de keukenvloer 
Als kind is Jamie Lidell waarschijnlijk in een grote pan toverdrank gevallen. Deze onderdompeling leidde tot een overdosis aan muzikaliteit, maar ook een zware vorm van ADHD. 
Na een oorverdovende apotheose nam Lidell, gekleed in een soort kleurrijk tovenaarspak, het gejuich in ontvangst. Maar hij toonde ook meteen zijn kwetsbare kant: 'Ik heb begrepen dat jullie op ditzelfde moment Norah Jones hadden kunnen zien optreden. Daarom wil ik jullie extra bedanken dat jullie hier zijn.' 
Jamie's bril vloog enkele malen door de lucht na een wilde, ongecontroleerde dansbeweging. Halverwege een lied greep hij haastig een megafoon. Vervolgens zong hij drie regels door dit apparaat en kwakte hij het vlug weer neer op zijn enorme geluidsinstallatie. Continu draaide hij aan de ontelbare knoppen van deze helse machine. 
Als ik afgegaan was op mijn richtingsgevoel
Hoe is het dan toch mogelijk dat ik jou vond
Chronisch zieke kinderen. 
In het ziekenhuis moesten we destijds - tussen al het verdriet, de onderzoeken en de stress door - een vragenlijst invullen. Een van de vragen luidde: 'Op een schaal van 1 tot 10, hoe storend vindt u het litteken van de brandwonden?' Natuurlijk was '10' toen het enige logische antwoord. En we konden ons niet indenken dat we daar ooit nog anders over zouden denken.
Het cijfer dat we zullen invullen, is nog 