** reizen ** kids ** natuur ** cultuur ** muziek ** theater ** kunst ** gedichten ** humor ** liefde **

30 augustus 2009

Mardi gras in superpod

Vanuit onze thuisbasis Vancouver hadden we een whale watching trip gereserveerd. Dat betekende vroeg op en snel naar de Stevenston Seabreeze-boot, die ons richting de walvissen zou leiden. We hoopten stiekem op een close encounter met enkele orka's, omdat Reza en Milo in Zuid-Afrika al eens 'gewone' walvissen hadden gezien, maar nog nooit eerder orka's in het wild zagen. Inderdaad, een luxeprobleem, hoor ik u denken…

Hoe dan ook, het werd een lange reis. Na maarliefst vier uur varen, kreeg de crew een telefoontje dat de beesten juist daar waren gespot, waar onze boot 's ochtends vertrokken was. Dus de kapitein scheurde met een loeivaart terug naar start en jawel, daar kregen we waar we al die tijd (inmiddels met twee snurkende kindjes op schoot) op gewacht hadden.

Een grote groep van ongeveer twintig orka's zwom rond de boot. Deze killer whales bekeken ons van ver en dichtbij, piepten met hun snuiten boven water, maakten zelfs wat sprongen van plezier. Magnifiek om te zien.

Wat aardige feitjes: de rugvin van een mannetjesorka kan twee meter lang worden. En het type orka dat wij troffen, de zalm- en inktvis-etende soort, blijft zijn hele leven in dezelfde groep, 'pod', bijeen. Paren doen deze zoogdieren niet met hun familieleden binnen de groep, maar daarmee wachten ze de super-pod af. Dat is een soort mardi gras, waarbij verschillende orka-clubs samenkomen om wild feestend, onder het genot van vishapjes, te socializen en het nageslacht veilig te stellen.

29 augustus 2009

Fleece-advies

Vijf uur vliegen en we waren in Vancouver. De eerste dag brachten we een kort bezoek aan Stanley Park. Laten we zeggen: het Vondelpark in het kwadraat: een mooi groen park met vele speeltuinen, een strandje, een mini-trein, een kinderboerderij, golfbaantje, vier restaurants en straatmuzikanten op elke hoek. Zonder enige moeite zouden we ons hier de rest van de vakantie prima kunnen vermaken met de kids.

En daarom keerden we op dag 2 ook meteen terug naar deze plek. Het Vancouver Aquarium is namelijk ook gevestigd in Stanley Park. Vooral de beluga's (kleine witte walvissen) waren en succes. Het belugawijfje had net een jong gekregen en we konden dus op kraambezoek. Natuurlijk was er ook een dolfijnenshow en er zwommen enkele zeehonden en een indrukwekkende octopus.

Na de aquariumtour genoten we nog van de grote totempalen die in het park staan. Deze zijn gemaakt in de jaren vijftig door een bekende kunstenares. De treinrit door het park was heel aardig en de speeltuinen hielden onze jongens lekker in de greep. Tot slot keken we nog een 4d-film over de sterrenwereld in het plaatselijke planetarium en Reza beleefde daar ook nog een spannend avontuur in een raketsimulator.

Na de eerste week van stads vermaak, verloren bagage, bliksemgeweld en een gemiste vlucht, leek het ons nu weer eens tijd voor puur natuur. We togen naar Lynn Canyon Park voor de hoge loopbrug die ons een uitzicht gaf op de fraaie, hoge boomtoppen en een watervalletje.

Daarna vervolgden we onze reis naar Grouse Mountain (ook wel genoemd: the peak of Vancouver). Per gondel bestegen we deze veelzijdige berg. Je kunt er heen en weer zwaaien aan tokkelbanen, paragliden, shows bezoeken, beesten bekijken en allerlei lekkers eten en drinken.

In feite is het een ski-oord, maar in de zomermaanden ontpopt dit gebied zich als een leuke attractie in de zon. Jazeker, de zon! Want de vriendelijke dame aan de kassa aan de voet van de berg adviseerde ons wel om fleece jacks en lange broeken mee te nemen naar boven. Maar toen we aankwamen op de bergtop bleek het daar ook gewoon 25 graden en spotten we zelfs enkele gasten met blote basten.

28 augustus 2009

Close-up kletteren

De ochtend nadat onze koffers terugkeerden, togen wij naar Niagara Falls. Deze gigantische watervallen vormen een populaire trekpleister voor veel toeristen, en terecht. Schitterend om de waterexplosies tegen de rotsen te zien, de kracht van het water doet je echt even stil vallen. Ook erg mooi is de grote hoeveelheid aan regenbogen die je daar per dag kan aanschouwen.

Logischerwijs heeft Canada deze attractie tot de laatste centimeter omgebouwd tot een toeristencircus. Dus je komt via een giftshop binnen, staat twintig minuten in de rij voor de vier verschillende 'rides' rondom de Falls, overal om je heen wordt popcorn geschept, suikerspin geplukt, friet geschranst en ijs gelikt.

Ook zetten acrobaten, glasblazers en muzikanten hun beste beentje voor, in de hoop mooie fooien te ontvangen. En je kunt op een lelijke lap leer je eigen naam laten graveren. Dit prachtige stukje bombastische natuur wordt dus helaas omsingeld door een B-film aan simpel plezier. En het is soms moeilijk om door deze tierlantijnen heen te kijken.

De Falls bekijken vanaf de boot Maid of the Mist was geweldig. Reza stond vastgeklampt aan de reling en riep dat het 'vet cool' was, 'maar wel een beetje natterig'. De watervallen geven een enorme bak aan mistwater af, het voelde als een heftige regenbui op klaarlichte dag. Ondanks de modieuze blauwe poncho die iedereen aan had, kwam natuurlijk niemand droog terug.

Na een wandeling door wat spannende grotten konden we zelfs een kort kijkje nemen achter de watervallen. Daar zagen we van heel dichtbij die miljoenen liters langs ons heen kletteren. Hulde aan het water!

Op de terugweg naar ons huis in Toronto kregen we een harde onweersbui te verduren. Reza zag voor het eerst in zijn leven bliksem… en dat dan meteen tien keer achter elkaar. De donder zat zo dicht op de flitsen, dat het onheil wel erg dichtbij moest zijn. (Enkele dagen later hoorden we dat we hier temaken hadden met een staartje van een Amerikaanse wervelstorm.) Maar wij bleven blij meezingen met de liedjes van Bert en Ernie, en de kwade weergoden spaarden ons. Geen ongeluk, geen inslag, gewoon een lange donkere rit naar huis met regenplassen zo hoog als de stoeprand, bliksemschichten uit plaatjesboeken en Niagara-waterstoten op de voorruit.

27 augustus 2009

Bollen en balen

De CN Tower in Toronto is een van de hoogste gebouwen ter wereld (ruim een halve kilometer). En deze reus trekt dagelijks veel bekijks. De lift schoot ons in 1 minuut helemaal omhoog. Er is een fraai uitkijkdek plus een aantal doorzichtige vloertegels, waardoor je recht naar beneden de 500-meter-diepte in kijkt.

Na het torenbezoek aten we een lekkere wrap en sandwich, met een ijsje als toetje. Toen we een kinderijsje met 'just 1 scoop' bestelden, verlieten we de winkel alsnog met een driebollige monster-ijsco. Geen wonder dat de obesitas-percentages in Noord-Amerika zo hoog liggen: een kleine portie bestellen kan gewoon niet! Na deze actie hebben we een deal gemaakt met Reza dat we nog maar 1 ijsje per week eten.

En toen begon de dag helaas af te takelen. We waren ietwat laat vertrokken richting airport, maar hadden berekend dat we onze vlucht naar Vancouver nog wel konden halen.

Dat bleek een miscalculatie: vooral vanwege enorme verkeersdrukte kwamen we veel te laat aan. Bagage konden we niet meer inchecken en latere vluchten die dag waren stuk voor stuk volgeboekt. Viola en Vincent waren allebei boos op zichzelf, Reza haalde zijn schouders op en ging door met spelen… en Milo loeide een half uur als een sirene, want hij had feilloos door dat er iets niet in de haak was.

Via een witte telefoon in de vertrekhal konden we voor wat geld de reis laten omzetten naar de ochtendvlucht van de eerstvolgende dag. En dus sliepen we noodgedwongen een nachtje in het Sheriton-hotel op het vliegveld. In de hotelkamer stond een fijne ligbank, waarop Reza en Milo zich prima vermaakten, dus het leed was snel vergeten. Maar balen was het wel. We konden niet wachten tot we in Vancouver zouden aankomen. Die nacht hoorden we Reza in zijn slaap brabbelen: 'Bye bye'. Tweetalige dromer...

25 augustus 2009

Hoera voor wattenstaafjes

Met twee slapende kindjes om ons heen gekronkeld stapten we Toronto Airport binnen. Na een uur doelloos wachten bij de bagageband, diende een nare verrassing zich aan: onze koffers en onze kinderwagen waren kwijt. Het resultaat: klagen bij balies, formulieren invullen, kindjes troosten, humeurig en ongeduldig worden… en heel veel balen.

We speerden naar ons eerste huisje vlakbij het centrum van Toronto, met een groot meer in de achtertuin. Eenmaal binnen lieten we de kids nog even los. Na duizend miljoen rondjes rennen en drie potjes domino was het tijd voor een diepe slaap. Wij in een dubbel bed, Reza in zijn eigen grote bed… en Milo in een geïmproviseerd slaapplekje, in een hoek, onder een bureau, op een sprei, met een kussensloop als slaapzak, ommuurd door kussens van de bank zodat hij niet kon wegrollen.

CN Tower, Ontario Science Center, Toronto Zoo. We hadden mooie plannen voor de eerste dag in Canada. Maar door het zoekraken van onze spullen werd het vooral een regeldag. Viola zat veel aan de telefoon met callcentermedewerkers van het vliegveld. Vincent sleepte Milo – bij gebrek aan buggy – van hot naar her in een buik- of rugdrager. En de jongens hielden zich goed staande tussen de mood swings van papa. Reza kon zelfs nog even naar de kapper, we wandelden wat langs het Ontariomeer en shopten voor kinderzitjes en voer.

En uiteindelijk, toen Reza en Milo beiden op 1 oor lagen, kwam rond half acht het goede nieuws. 'Merry christmas!' riep Barry, de eigenaar van ons huisje, toen iemand onze koffers en dubbele kinderwagen binnenbracht. Hoera! Schone kleren, onze reisgids vol onderstreepte zinnen, het fototoestel, de laptop, de cd's met Sesamstraatliedjes voor in de auto… ja, zelfs de wattenstaafjes werden onder luid gejuich ontvangen. De vakantie kon nu echt beginnen!