Als een achtbaan

In de plattelandsdorpjes die wij bezochten in de Quilotoa Loop, werden we hartelijk ontvangen door de inwoners. De eerste dag bracht ons een heerlijk huisje in Chugchilan met hangmatten en een speelveldje. Reza en Milo maakten nieuwe vriendjes en al gauw werd de finale Nederland-Spanje nagespeeld met een lekke voetbal.

Dag twee zat vol spanning. Het begon al met de rit naar het dorp Quilotoa: Viola en Milo zaten voorin de pick-up truck, terwijl Reza en Vincent achterop stonden. 'Wauw, dit is vet cool', aldus Reza. 'We gaan zo snel als een achtbaan, alleen gaan we niet op z'n kop!' Niet alleen de haarspeldbochtjes en de stofwolken, nee ook het uitzicht was adembenemend. Prachtige bergen, landerijen als lappendekens, mooie maïsvelden.

Ons huisje in Quilotoa was een soort betonbarak met golfplaatdaken. De kou werd in de gemeenschappelijke ruimte bevochten met een houtkachel, stof woei overal naar binnen en stromend water ontbrak. De matrassen van onze bedden waren ingepakt in plastic, het leek alsof we op een chipszak sliepen. Kort gezegd: het was afzien.

Maar de reden waarom we hier waren, was de aanwezigheid van een schitterend vulkaanmeer. De omwonenden beweren dat het geen bodem heeft, wetenschappers beramen de diepte op 250 meter. Het uitzicht van bovenaf is erg mooi, maar we wilden het meer ook van dichterbij aanschouwen. Dus klauterden we naar beneden, soms gleden we een stukje, best een stoere oefening.

En de terugweg naar boven was al evenzo avontuurlijk. Die legden Reza en Vincent af op een groot paard, Viola en Milo mochten op een flinke ezel. Het bazinnetje van de twee dieren maakt geen kans op de titel 'dierenvriend van het jaar', maar het lukte haar wel knap om ons vieren boven te krijgen zonder kleerscheuren.

Een dag later waren we blij dat we weer in Latacunga waren, met warm water, een werkend toilet en niet-knisperende bedden. We genoten onder de douche, wierpen alle kleren in de was, klopten de stofpluimen uit onze schoenen en tassen… eindelijk weer schoon!