Rails door de rotsen

Tussen Riobamba en Alausi ligt het meest traumatische treintraject ter wereld. Dat wil zeggen: het uithakken van de rotsen en het leggen van de rails kostte meer mensenlevens dan welke railway ook, zo zegt men. Al sinds lange tijd gebruikt men deze weg alleen nog als toeristische attractie. De rails loopt dwars door een schitterende bergketen en doorkruist zelfs tweemaal de Panamericana-snelweg.

Deze legendarische, trage treinreis bleek iets minder imponerend dan we hadden gehoopt. De rails werd namelijk verbouwd, waardoor een groot deel van de route was afgezet. Daardoor ging het uitzicht op de vulkaan 'El Nariz del Diablo' (de neus van de duivel) aan onze 'nariz' voorbij. Ook mochten we niet plaatsnemen in de echte ouderwetse trein, maar in een blauwe bus die op rails kon rijden.

Desalniettemin was het een mooie rit, die ons blikken gunde op het berglandschap en de simpele boerderijen van de lokale bevolking. Af en toe rende een roedel honden mee met het treintje en dat tempo konden de viervoeters best lang bijbenen. We bezochten een dorpje langs de route, evenals een kerkje uit de 14e eeuw.

Na afloop van de treinrit bleven we een nachtje slapen in Alausi, een schichtig stadje in een dal waar werkelijk niks gebeurt (een niemendalletje). Typisch geval van een tussenstop, want de volgende ochtend vertrokken we direct naar onze tweenalaatste bestemming in Ecuador: de stad Cuenca.

Als een achtbaan

In de plattelandsdorpjes die wij bezochten in de Quilotoa Loop, werden we hartelijk ontvangen door de inwoners. De eerste dag bracht ons een heerlijk huisje in Chugchilan met hangmatten en een speelveldje. Reza en Milo maakten nieuwe vriendjes en al gauw werd de finale Nederland-Spanje nagespeeld met een lekke voetbal.

Dag twee zat vol spanning. Het begon al met de rit naar het dorp Quilotoa: Viola en Milo zaten voorin de pick-up truck, terwijl Reza en Vincent achterop stonden. 'Wauw, dit is vet cool', aldus Reza. 'We gaan zo snel als een achtbaan, alleen gaan we niet op z'n kop!' Niet alleen de haarspeldbochtjes en de stofwolken, nee ook het uitzicht was adembenemend. Prachtige bergen, landerijen als lappendekens, mooie maïsvelden.

Ons huisje in Quilotoa was een soort betonbarak met golfplaatdaken. De kou werd in de gemeenschappelijke ruimte bevochten met een houtkachel, stof woei overal naar binnen en stromend water ontbrak. De matrassen van onze bedden waren ingepakt in plastic, het leek alsof we op een chipszak sliepen. Kort gezegd: het was afzien.

Maar de reden waarom we hier waren, was de aanwezigheid van een schitterend vulkaanmeer. De omwonenden beweren dat het geen bodem heeft, wetenschappers beramen de diepte op 250 meter. Het uitzicht van bovenaf is erg mooi, maar we wilden het meer ook van dichterbij aanschouwen. Dus klauterden we naar beneden, soms gleden we een stukje, best een stoere oefening.

En de terugweg naar boven was al evenzo avontuurlijk. Die legden Reza en Vincent af op een groot paard, Viola en Milo mochten op een flinke ezel. Het bazinnetje van de twee dieren maakt geen kans op de titel 'dierenvriend van het jaar', maar het lukte haar wel knap om ons vieren boven te krijgen zonder kleerscheuren.

Een dag later waren we blij dat we weer in Latacunga waren, met warm water, een werkend toilet en niet-knisperende bedden. We genoten onder de douche, wierpen alle kleren in de was, klopten de stofpluimen uit onze schoenen en tassen… eindelijk weer schoon!

Elvis op een panfluit

Een busreis in Ecuador is een belevenis. De bus ziet er uit als een fout jaren '70-decor, kitscherig en vrolijk. Bij elke halte stappen verkopers de bus in met kranten, kauwgomballen, chips, fruit, kipspiesjes en ijs.

Ze prijzen hun koopwaar aan, delen de spullen snel uit en nemen het muntgeld in ontvangst. Terwijl de chauffeur gas geeft en wegrijdt, springen de kleine zelfstandigen vakkundig de bus weer uit, op weg naar de volgende verkoopkans.

Ter vermaak zijn op een groot beeldscherm voorin de bus speelfilms te zien. Stiekem hoopten we op een leuke Disney-klassieker voor de kids… Maar we kregen op de heenreis naar Otavalo een depressieve vechtfilm voor 16 jaar en ouder voorgeschoteld.

Reza konden we gelukkig op de terugreis (Jeepers Creepers 2, foute horror) afleiden met de Gameboy die hij onlangs van zijn grote neven had gekregen.

En zo keihard als de filmkeus is, zo braaf en onschuldig is de muziek die je overal op de achtergrond hoort. Of het nu bij een winkel is, in een restaurant of op de markt, het muzikaal behang is vrijwel altijd aanwezig. De ballades van Elvis Presley op een panfluit, een symfonische medley van de Beatles, ja zelfs de Stevie Wonder-draak 'I just called to say I love you' kwam langs in een klassiek jasje.

Toen we in Quito aan een heerlijk diner zaten, kromden onze tenen bij het horen van wanstaltige harpklanken. Wat een verschrikking, dat eeuwige gepingel en zogenaamd romantisch gezwijmel. Maar na drie 'liedjes' klonk er ineens applaus. Nee toch? Het was live! Er stond daadwerkelijk een oude kerel aan een levensgrote harp te plukken. Nou, dat leidde tot een reeks flauwe woordgrappen, waarbij 'harp-ritmestoornis' als minst slechte uit de bus kwam.

We hebben de goede man geen fooi gegeven voor zijn muzak. En we koesteren de momenten dat we in een taxi zitten, want dan staat de radio aan en hoor je hoe heerlijk de popmuziek van Zuid-Amerika werkelijk is.

Rara, wat frituren wij?

We bezochten in het klederdracht-stadje Otovalo de kleurrijke markt. Reza kocht er een malle maskermuts (zo eentje die we zagen bij de Tupperware-tempel), Milo koos voor een gepunnikte lama en wijzelf schaften een groen duivelsmasker aan.

We aten lunch bij een traditioneel Ecuadoriaans eettentje. We lieten ons verrassen door het dagmenu. De voorgerechten, een heerlijke empanada en een goed gevuld soepje, waren een schot in de roos.

Maar het hoofdgerecht deed onze smaakpapillen zwoegen en onze hersenen kraken. Al kauwend vroegen we ons af welk gepaneerd en gefrituurd stuk varken dit was.

Toen Vincent het gefrituurde korstje van de 'pig-stick' af haalde, leek het ene stuk vlees op het scrotum van een klein beest en het andere stuk had veel weg van een menselijk oor. Dat zette eventjes de rem op onze eetlust. Maar het toetje – een fruitsalade – was weer helemaal prima.

Die avond gingen we naar een lekker arty-farty jazztentje met goedkope mohito's en heerlijke vleesgerechten (daar wel!). Reza vermaakte bezoekers en personeel door drie kwartier lang een dansshow op te voeren. Zijn jazzy moves, robotbewegingen en verleidelijke glimlachjes gingen er vooral bij de serveersters in als koek. Na afloop maakte hij drie plechtige buigingen.

Middelpunt van de wereld

We bezochten Mitad del Mundo, het middelpunt van de wereld, de plek waar je exact op de evenaar staat. Ecuador heeft er een mooi monument laten bouwen met enkele musea eromheen, een vaste prik voor toeristen.

Het portretje op de nullijn hoorde natuurlijk ook in ons foto-album thuis, dus namen we de bus naar Mitad. Dat was een Efteling-attractie op zich, vanwege de ruige rijstijl van de chauffeur. Daar aangekomen beleefden we een zonnige dag met twee speeltuinen en een treinritje rond het monument als hoogtepunten.

En toen besloten we Templo del Sol (de tempel van de zon) te bezoeken. Deze tour werd ons aanbevolen door een soort Farao in een indianenpak. Zo'n man geloof je op zijn woord, natuurlijk.

De flyer die hij uitdeelde, deed vermoeden dat we binnen de tijdspanne van 1 uur een stoere show met lichteffecten te zien zouden krijgen. Er werd ons muziek en dans beloofd, evenals een helende geurtherapie, kunst, cultuur en een blik op een nabije vulkaan. Houd deze gedachte vast.

Aangekomen bij de Maya-achtige tempel stond 'Prins Carnaval' ons dus op te wachten. Uit een krakerige speakerbox klonk opzwepende muziek en we dansten rondjes om een klein houtvuur (muziek, dans: check). Tijd voor een verkooppraatje over eucalyptus en massageolie (aroma-therapie: check). Daarna gaf een man met een belachelijke maskermuts op zijn hoofd (cultuur: check) een rondleiding langs wat schilderijen (kunst: check). Als er minder wolken en mist waren geweest, hadden we vast die krater van de vulkaan gespot. Maar wij dachten: we vertrekken snel voordat we Tefal-pannensets en Tupperware-bakjes aangeboden krijgen.

Al met al een miskoop, vooral omdat deze grap in totaal 2 uur tijd kostte. Maar goed, het was een klein smetje op een heerlijke dag. En we zullen nog vaak lachen om de herinneringen: Reza die breakmoves doet naast de swingende Farao, Viola die een experiment met warme steentjes ondergaat, Vincent die hijgend en steunend Reza niet kan bijhouden bij het beklimmen van de tempel en Milo die een scheut eucalyptus-olie in zijn ogen veegt.

Stortregen en smeerworst

Na een reis van 16 uur zetten we voet aan de grond in Quito, Ecuador. Dit jaar waren de jongens perfect in het vliegtuig: veel slapen en spelen, weinig jammeren. En dat zonder individuele tv-schermen in de stoelen!

Het stortregende toen we langs de paspoortcontrole liepen. We haalden onze doorweekte backpacks op en stapten in een taxibusje, dat naar ons eerste 'huisje' reed. De jongens waren inmiddels afgedraaid. Milo brabbelde wat over smeerworst en Reza keek voor zich uit als een uitgeblust oud mannetje.

We ploften gauw in bed toen we bij de 'Auberge Inn' aankwamen. Vanwege de jetleg mochten we om 3 uur 's nachts Reza en Milo enkele uren lang vermaken met speelgoed en spelletjes. We zagen het uiteindelijk licht worden en maakten ons op voor een fantastische vakantie.

De volgende ochtend lieten we ons bij een reisbureau informeren over de trips naar de beroemde Galapagos-eilanden. De schokkend hoge prijzen brachten ons nog heel even aan het twijfelen, maar al snel beseften we: als we niet gaan, krijgen we spijt.

Zodoende gebeurde het dat we de eerste dag van onze vakantie een bedrag uitgaven dat even hoog was als onze retour-vliegreis van Schiphol naar Quito. Slik. Hoe dan ook: van 5 tot en met 9 augustus gaan wij eiland-hoppen op een luxe cruise met gids. Hebben we nog precies genoeg tijd om te vergeten hoe duur het was…

Pingpong-hagel

Wanneer de regen door de daken dendert... Als de halve pannenset op de keukenvloer
de lekdruppels moet opvangen... Zodra er hagelstenen vallen die zo groot zijn als pingpongballen... (En als Oranje niet kan winnen van Spanje...) Dan voel je gewoon
dat het tijd is om op vakantie te gaan.
Onze volgende halte: Quito in Ecuador. Nog een paar nachtjes slapen en dan: vamos!

Tovenaar grijpt megafoon

Als kind is Jamie Lidell waarschijnlijk in een grote pan toverdrank gevallen. Deze onderdompeling leidde tot een overdosis aan muzikaliteit, maar ook een zware vorm van ADHD.
En daarom kon dit geflipte genie zijn publiek op North Sea Jazz Festival 2010 gisteravond trakteren op een wervelwind aan geluidsexperimenten.

Toen wij de zaal binnenliepen, troffen we Jamie aan in zijn eigen wereldje. Hij stond midden op het podium allerlei instrumenten te imiteren met zijn stem. Een deel van het publiek vroeg zich openlijk af waar deze verstrooide professor mee bezig was. Maar dat hinderde Jamie geen moment. Hij zette zelfverzekerd zijn ego-trip voort, langzaam maar zeker gesteund door een groeiend aantal toeschouwers dat zich liet meeslepen in de kakafonie van geluid.

Na een oorverdovende apotheose nam Lidell, gekleed in een soort kleurrijk tovenaarspak, het gejuich in ontvangst. Maar hij toonde ook meteen zijn kwetsbare kant: 'Ik heb begrepen dat jullie op ditzelfde moment Norah Jones hadden kunnen zien optreden. Daarom wil ik jullie extra bedanken dat jullie hier zijn.'

Vijf funky muzikanten betraden de bühne en speelden met Jamie een lading hits en nieuwe nummers. Het refrein van 'Another day' zong de zaal minutenlang a capella, terwijl de tovenaar de baslijn vertolkte. Ook de brug van zijn grootste hit 'Multiply' brulde het publiek uit volle borst mee. 'I'm so tired, so tired, so tired...'

Jamie's bril vloog enkele malen door de lucht na een wilde, ongecontroleerde dansbeweging. Halverwege een lied greep hij haastig een megafoon. Vervolgens zong hij drie regels door dit apparaat en kwakte hij het vlug weer neer op zijn enorme geluidsinstallatie. Continu draaide hij aan de ontelbare knoppen van deze helse machine.

Het was een avontuur om deze muzikant aan het werk te zien. Zijn toverdrank smaakte naar meer. En de kans dat we meer gaan krijgen, is groot. Jamie zei zaterdag: 'Muziek maken is het leukste dat er is. Ik hoop het te doen tot ik een heel oud mannetje ben.' Wij gunnen hem een afwisselende trip naar het bejaardenhuis.
www.northseajazz.com

Killer-instinct

Als ik afgegaan was op mijn richtingsgevoel
Dan had ik nog jaren gezworven
Had ik het moeten hebben
van mijn killer-instinct
Dan was heel mijn prooi al bedorven

Versiertrucs waren nooit mijn sterkste kant
Dus ook daarmee viel weinig te winnen
En bij de eerste indruk ga ik vaak onderuit
Door gestotter en openingszinnen

Hoe is het dan toch mogelijk dat ik jou vond
En dat jij je zo heerlijk liet vinden?
Waarschijnlijk ging die dag eens niet alles mis
Toen ik jou om mijn vinger wou winden

Gespreksstof komt bij mij zelden vanzelf
Ik heb patent op de pijnlijke stilte
Om een goede grap te plaatsen
ergens in een gesprek
Kies ik steevast het foute gedeelte

Hints snap ik zelden, hoe vet ze ook zijn
Ze oppikken lukt voor geen meter
En complimenten geven is een vak apart
Maar ze verminken, dat lukt mij steeds beter

Ik begin nu te beseffen dat jij mij vond
En dat ik me gewillig liet vinden
Misschien is het te danken aan jouw killer-instinct
Dat je mij met gemak kon verslinden

(c) Vincent Mirck