Tussen deze kolossen staat ook de Athabasca Glacier, een grote doch rap slinkende gletsjer waar je 'op' mag. Net als elke toerist die dit stukje Canada bezoekt, traden ook wij aan boord van de Ice Explorer. Deze rode monstertruck met wielen van jewelste ratelt elk kwartier een zwikje klapvee naar boven. En daar stonden we dan, in de ijzig koude wind op een 300 meter dikke ijslaag. Gaaf maar guur. Milo protesteerde eigenlijk meteen al. Zelfs met een maillot aan en twee jassen vond hij het simpelweg te koud. Reza vond de sneeuw machtig interessant, maar toen papa 1 sneeuwbal had gegooid naar mama, was het ook wel weer klaar met de pret. Binnen in de rode tankbus bliezen we onze handen warm. Vol respect keken we door het raam naar een lijp die nog steeds buiten liep… in een korte broek. Aaargh!
Graag hadden we de jongens getrakteerd op een sleetocht met een stel husky's. Maar wegens gebrek aan sneeuw bleek deze excursie uitgekleed te zijn. Een ritje op een slee zat er niet in, maar we konden 'voor een schappelijke prijs' wel een kijkje nemen in het kennel waar deze sneeuwhonden woonden. We hebben het geblaf van 170 opgesloten husky's wijselijk aan ons voorbij laten gaan.
Inmiddels was Canmore onze nieuwe thuishaven geworden, een kalm klein stadje nabij trekpleister Banff. Vanuit daar maakten we nog een merentocht, waarbij we ook Lake Peyto en Lake Louise aandeden. Vooral het eerste meer was indrukwekkend. Zo blauw, het was gewoon niet te geloven.Het gletsjerwater bevat zeer fijn gemalen steen. Deze 'rock flower' absorbeert het licht en reflecteert alleen het blauw-turkoois. En dat levert dus die unieke tint op: blauwer dan blauw. Lake Louise gaven we die dag – gelukkig - een tweede kans. Iedereen jubelt over dit mooie meer, en het is inderdaad zeer de moeite waard. Maar een dag eerder hadden we Louise al bezocht. Echter, toen waren de omstandigheden wat minder florissant. Kort gezegd: met regen, mist en twee dreinende kids is ook Lake Louise gewoon maar een plas water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten