De aankomst in Jasper was gelukkig een hele aangename. Niet alleen kregen we een warm onthaal van de B&B-eigenaar, hij wist ons ook te vertellen dat hij ons pas morgen had verwacht. Morgen? Ja, het was pas 2 september. Blijkbaar hadden we ons in de datum vergist, maar gelukkig had hij alsnog plek die nacht. Zodoende scoorden wij ons eigen 'de-wereld-rond-in-tachtig-dagen-moment'. Een dag winst dus. Dat trof, want we waren in Jasper, vlak voor Labour Day, een lang weekend waarin een groot deel van de Canadezen op stap gaan in eigen land. Nu konden we deze drukte een beetje voorblijven.
We bestegen de Whistler Mountain - genoemd naar de fluitende marmotten die er wonen. De berg (2.300 meter) bood een adembenemend panorama over meren, bergtoppen en valleien. We hebben zelfs nog zo'n bolle bergcavia gezien, maar helaas had hij geen inspiratie voor een fluitconcert.Lake Maligne biedt - naar verluidt - het beste uitzicht van Canada, dat je vanuit een comfortabele boot groepsgewijs kunt bekijken. Jammer genoeg trof ons gezelschap het niet qua weer.
De heenweg was bewolkt, op zich prima. Maar toen we op het wereldberoemde Spirit Island aan wal gingen, begon het te miezeren. Milo verraste ons met een vieze broek, dus de familie Mirck-Visser bezocht direct het wc-hok op dit fameuze eiland. We kwamen naar buiten en het stortte met bakken uit de hemel. Al onze medepassagiers zaten alweer chagrijnig in de boot. En terecht, het was echt noodweer (zie regenachtige foto)! De kapitein maakte rechtsomkeert en stopte alleen nog om een dappere, natgeplenste kajakker op te pikken.
Toen we in het restaurant een kop soep dronken om bij te komen, beseften we dat we 'het mooiste uitzicht van Canada' maar even moesten googelen (zie zonnige foto). Pech gehad en moedig voorwaarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten