Close-up kletteren

De ochtend nadat onze koffers terugkeerden, togen wij naar Niagara Falls. Deze gigantische watervallen vormen een populaire trekpleister voor veel toeristen, en terecht. Schitterend om de waterexplosies tegen de rotsen te zien, de kracht van het water doet je echt even stil vallen. Ook erg mooi is de grote hoeveelheid aan regenbogen die je daar per dag kan aanschouwen.

Logischerwijs heeft Canada deze attractie tot de laatste centimeter omgebouwd tot een toeristencircus. Dus je komt via een giftshop binnen, staat twintig minuten in de rij voor de vier verschillende 'rides' rondom de Falls, overal om je heen wordt popcorn geschept, suikerspin geplukt, friet geschranst en ijs gelikt.

Ook zetten acrobaten, glasblazers en muzikanten hun beste beentje voor, in de hoop mooie fooien te ontvangen. En je kunt op een lelijke lap leer je eigen naam laten graveren. Dit prachtige stukje bombastische natuur wordt dus helaas omsingeld door een B-film aan simpel plezier. En het is soms moeilijk om door deze tierlantijnen heen te kijken.

De Falls bekijken vanaf de boot Maid of the Mist was geweldig. Reza stond vastgeklampt aan de reling en riep dat het 'vet cool' was, 'maar wel een beetje natterig'. De watervallen geven een enorme bak aan mistwater af, het voelde als een heftige regenbui op klaarlichte dag. Ondanks de modieuze blauwe poncho die iedereen aan had, kwam natuurlijk niemand droog terug.

Na een wandeling door wat spannende grotten konden we zelfs een kort kijkje nemen achter de watervallen. Daar zagen we van heel dichtbij die miljoenen liters langs ons heen kletteren. Hulde aan het water!

Op de terugweg naar ons huis in Toronto kregen we een harde onweersbui te verduren. Reza zag voor het eerst in zijn leven bliksem… en dat dan meteen tien keer achter elkaar. De donder zat zo dicht op de flitsen, dat het onheil wel erg dichtbij moest zijn. (Enkele dagen later hoorden we dat we hier temaken hadden met een staartje van een Amerikaanse wervelstorm.) Maar wij bleven blij meezingen met de liedjes van Bert en Ernie, en de kwade weergoden spaarden ons. Geen ongeluk, geen inslag, gewoon een lange donkere rit naar huis met regenplassen zo hoog als de stoeprand, bliksemschichten uit plaatjesboeken en Niagara-waterstoten op de voorruit.