De CN Tower in Toronto is een van de hoogste gebouwen ter wereld (ruim een halve kilometer). En deze reus trekt dagelijks veel bekijks. De lift schoot ons in 1 minuut helemaal omhoog. Er is een fraai uitkijkdek plus een aantal doorzichtige vloertegels, waardoor je recht naar beneden de 500-meter-diepte in kijkt. 
Na het torenbezoek aten we een lekkere wrap en sandwich, met een ijsje als toetje. Toen we een kinderijsje met 'just 1 scoop' bestelden, verlieten we de winkel alsnog met een driebollige monster-ijsco. Geen wonder dat de obesitas-percentages in Noord-Amerika zo hoog liggen: een kleine portie bestellen kan gewoon niet! Na deze actie hebben we een deal gemaakt met Reza dat we nog maar 1 ijsje per week eten.En toen begon de dag helaas af te takelen. We waren ietwat laat vertrokken richting airport, maar hadden berekend dat we onze vlucht naar Vancouver nog wel konden halen.
Dat bleek een miscalculatie: vooral vanwege enorme verkeersdrukte kwamen we veel te laat aan. Bagage konden we niet meer inchecken en latere vluchten die dag waren stuk voor stuk volgeboekt. Viola en Vincent waren allebei boos op zichzelf, Reza haalde zijn schouders op en ging door met spelen… en Milo loeide een half uur als een sirene, want hij had feilloos door dat er iets niet in de haak was.
Via een witte telefoon in de vertrekhal konden we voor wat geld de reis laten omzetten naar de ochtendvlucht van de eerstvolgende dag. En dus sliepen we noodgedwongen een nachtje in het Sheriton-hotel op het vliegveld. In de hotelkamer stond een fijne ligbank, waarop Reza en Milo zich prima vermaakten, dus het leed was snel vergeten. Maar balen was het wel. We konden niet wachten tot we in Vancouver zouden aankomen. Die nacht hoorden we Reza in zijn slaap brabbelen: 'Bye bye'. Tweetalige dromer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten