Hoera voor wattenstaafjes

Met twee slapende kindjes om ons heen gekronkeld stapten we Toronto Airport binnen. Na een uur doelloos wachten bij de bagageband, diende een nare verrassing zich aan: onze koffers en onze kinderwagen waren kwijt. Het resultaat: klagen bij balies, formulieren invullen, kindjes troosten, humeurig en ongeduldig worden… en heel veel balen.

We speerden naar ons eerste huisje vlakbij het centrum van Toronto, met een groot meer in de achtertuin. Eenmaal binnen lieten we de kids nog even los. Na duizend miljoen rondjes rennen en drie potjes domino was het tijd voor een diepe slaap. Wij in een dubbel bed, Reza in zijn eigen grote bed… en Milo in een geïmproviseerd slaapplekje, in een hoek, onder een bureau, op een sprei, met een kussensloop als slaapzak, ommuurd door kussens van de bank zodat hij niet kon wegrollen.

CN Tower, Ontario Science Center, Toronto Zoo. We hadden mooie plannen voor de eerste dag in Canada. Maar door het zoekraken van onze spullen werd het vooral een regeldag. Viola zat veel aan de telefoon met callcentermedewerkers van het vliegveld. Vincent sleepte Milo – bij gebrek aan buggy – van hot naar her in een buik- of rugdrager. En de jongens hielden zich goed staande tussen de mood swings van papa. Reza kon zelfs nog even naar de kapper, we wandelden wat langs het Ontariomeer en shopten voor kinderzitjes en voer.

En uiteindelijk, toen Reza en Milo beiden op 1 oor lagen, kwam rond half acht het goede nieuws. 'Merry christmas!' riep Barry, de eigenaar van ons huisje, toen iemand onze koffers en dubbele kinderwagen binnenbracht. Hoera! Schone kleren, onze reisgids vol onderstreepte zinnen, het fototoestel, de laptop, de cd's met Sesamstraatliedjes voor in de auto… ja, zelfs de wattenstaafjes werden onder luid gejuich ontvangen. De vakantie kon nu echt beginnen!