Pinguins en pepernoten

In Cape Town bleek het een regelrechte hel om een B&B te vinden. De ene plek was volgeboekt, de andere bleek te klein, veel was ons te duur. In bijna al onze andere stadjes kostte zo'n zoektocht ons hooguit een kwartier. In Kaapstad hebben we na een halve dag zoeken de handdoek in de ring gegooid... en genoegen genomen met een stoffige kamer met doorligbedden en een toilet/douche die we moesten delen met alle andere gasten.

Reza hadden we beloofd om een TWEEDE bezoek te brengen aan het 2 Oceans Aquarium. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een fijn weerzien met de giga-rog en de grote haaien. Er zwom nu zelfs een haaienbaby.

Een mooie wandeling maakten we langs de lokale pinguin-kolonie op Boulders Beach (Simon's Town). Reza ging skinny dippen, terwijl Milo zich tegoed deed aan de zandmassa. De ochtend daarna werden we op z'n elvendertigst wakker en beleefden we de laatste dag van onze vakantie lekker in slow motion. Ons prachtige uitzicht op de baai vanuit ons B&B bood ons ditmaal geen dolfijnen of walvissen, maar wel drie duikboten. Ook leuk...

Na een lange reis (die zeer goed verliep) aangekomen in Utrecht. Reza is dolgelukkig dat hij zijn eigen speelgoed weer kan gaan herontdekken. Wij zijn dolgelukkig dat Milo weer in onze eigen, veilige kinderstoel kan zitten (en ja, soms in de box). Milo lacht zijn tanden bloot, Reza zingt Wim T Schippers' hitje 'We zijn weer thuis, doediediedoe, we zijn weer thuis'... En wij eten witte chocolade pepernoten, terwijl we voor het eerst in een maand weer een journaal kijken. Het gewone leven is weer begonnen.

Groeten, Vincent + Viola + de mannen

Top tien leuke Zuid-Afrikaanse plaatsnamen

1 - Suurbraak
2 - Fraai Uitsig
3 - Kommetjie
4 - Klapmuts
5 - Dagbreek
6 - Helshoogte
7 - Moordkuil Dam
8 - Buffeljagsdam
9 - Paradijskloof
10 - Askop

Eervolle vermelding: Stilbaai

Vechten om drumsticks

Grote golven vechten met de rotsen in het natuurgebied Tsitsikamma. We keken met open mond naar de enorme knallen en gigantische spetters. Een mooi spektakel, waar we geen genoeg van konden krijgen.

Onze volgende slaapplek, Teniqua Treetops, was een heuse boomhut. Het huisje bestaat uit een tent op een vlonder, met daaromheen een hardhouten hut, voorzien van keuken, primitieve douche en toilet (bladeren over je behoefte strooien zeg maar). Je waant je weg van alle drukte. het enige uitzicht is: boomtoppen. Vlees op de 'braai' gelegd, lekker gegeten, mannetjes in bed, Amarula gedronken, nog een vuistdikke huis-spin getroffen op weg naar bed... en daarna... rustig gaan slapen [-;

Een toffe, hobbelige en koude game drive gedaan door Botlierskop. Een sjieke lodge voor dure gasten, die zeker willen zijn dat ze beesten zien. Wij vonden vooral de neushoorns indrukwekkend. De moeder-rhino had echt een joekel van een hoorn.

Terug in Mosselbaai beleefden we onze tweede boottrip van de vakantie. Vlak voor vertrek trakteerde een dozijn dolfijn ons op een mooi schouwspel. Dit keer zagen we springende walvissen van iets dichterbij. Geweldig! We zagen een moeder met kalf wel vijftien keer 'breachen'. De gids/kapitein wist te melden dat een 'walviskalfje' per dag zo'n 600 liter moedermelk consumeert. Hulde aan moeder Walvis!

In Mosselbaai maakten we overigens nog een ander ongelooflijk tafereel mee. Maar dit keer niet in een wildpark of een oceaan, maar in de Pick N Pay (de lokale supermarkt). De kippenboutjes waren in de aanbieding. De winkelbediende die de pallet met dozen voorverpakte kippendeeltjes kwam aanrijden, werd bijkans vertrappeld door een wilde kudde van zo'n dertig Afrikaanse dames. Er werd weliswaar gelachen, maar het was bittere ernst. Een heuse knokpartij om de laatste paar drumsticks. Wij stonden verbijsterd te kijken naar dit bijzondere schouwspel.

In de stad Paarl (midden in de beroemde wijnroute van Zuid Afrika) bezochten we een croc farm waar 2000 krokodilen leven... tot ze geslacht worden en in handtassen worden omgetoverd. Nog nooit zoveel enge reptielen op een hoop gezien. we mochten bovendien eventjes voelen aan de buik (zacht) en rug (hard) van een baby croc. Dit schepsel maakt een onaards piepgeluid en kan je met een beet zo'n vijftien vieze ziektes cadeau doen.

Kamikaze

Vincent beschrijft de hoogste bungeejump ter wereld.

Vandaag was ik 'jumper 18'. In de reisgids had ik gelezen over 'de hoogste bungee jump ter wereld'. Aangekomen bij de bewuste Bloukransbrug aan de N2 (de A2 van Zuid-Afrika), werd ik enthousiast.

Nou is Vincent niet direct een bungee-boy, maar deze kans om van een 216-meter-hoge brug af te springen liet ik niet schieten. Om 10 uur was het zover. Met een groep van zeven jumpers betrad ik de gigantische brug. De wandeltocht naar het bungee-platform was al adembenemend, omdat de ondergrond een doorzichtig rooster betrof.

Op het platform denderde de housemuziek de deelnemers in de oren. Ik was nummer 18 en daarmee de laatste jumper. Enigszins zenuwachtig hopte ik naar het eind van het platform. Tenen over de rand. Zakken leeg? Klaar om te springen.

De meeste van mijn voorgangers waren niet echt 'gesprongen'. Zij lieten zich gewoon voorover vallen. En ik wilde toch echt een SPRONG maken. Tja, op zo'n geschifte hoogte van 216 meter kan er nog wel 30 cm eigen springhoogte bij... toch?

En dus, op het moment van de waarheid, waarschijnlijk overmand door zenuwen, sprong ik omhoog. Ja, OMHOOG dus. Terwijl les 1 van bungeejumpen luidt: spring NAAR VOREN.

Affijn, met de voeten min of meer naar beneden begon ik mijn jump. In alle suizende vaart kwam de ommekeer echter al vrij rap. met een ferme zwiep vlogen de benen opeens weer netjes omhoog en het hoofd tolde omlaag. De kamikaze-vlucht (snelheid 120km/h) duurt zo'n zeven seconden.

Eerst een korte blik omlaag en het besef dat het niet eng is... vreemd genoeg. Daarna een heuse explosie van adrenaline. Ik slaakte een zeer mannelijke oerkreet met veel aaa-klanken.

Daarna een euforische zucht, gevolgd door een Engelstalige verheerlijking van uitwerpselen (holy sh**). Tijdens het ronddwarrelen greep ik enkele malen naar mijn hoofd, zo van: wat doe ik hier? Het was heerlijk. Echt. Idioot, maar heerlijk.

Na een tijdje bungelen kreeg ik een lachkick van jewelste. Geen idee of een mens 'op zijn kop' nou eenmaal anders lacht dan rechtop, maar mijn giechel had bijzonder veel weg van Heath Ledgers' maniakkale kreten als The Joker in de film The Dark Knight.

Wat een rush, een giga-onwerkelijk gevoel zo 'tussen water en de brug'. Bekijk hieronder het bewijsmateriaal op film. Vooral complimenten over mijn unieke springstijl zijn welkom.

Laat dat takje los!

Onderweg naar Mosselbaai stopten we bij Jukani Wildlife Sanctuary. En jawel, daar zaten leeuwen (weliswaar in hokken, maar toch). Eindelijk hadden we de beloofde leeuwen te pakken! Reza vond het tof, maar het viel hem tegen dat de beesten niet erg actief waren en geen enkele keer brulden of hun tanden lieten zien.

Er kroop een aaibare reuzenschildpad en in het slangenhuis lagen flink wat linke buikschuivers. O ja, ze hadden er ook een Bengaalse tijger. Hadden we voor de vakantie helemaal uitgelegd dat we in Afrika geen tijgers zouden gaan zien, omdat die daar niet leven... Krijgen we dit! Reza wist ons betweterig te melden dat er dus toch tijgers leefden in Afrika en dat wij het fout hadden. Hilarisch.

In het Elephant Sanctuary, nabij Plettenberg Bay, deden we een tour van een uur, waarbij we slurf-in-hand met een olifant hebben gelopen, de beesten mochten aaien, voeren, enz. Onwijs 'nep' natuurlijk, maar toch ook fantastisch. Zeker voor de kids.

Vervolgens zijn we naar Monkey Land geweest. Daar zouden we een tour maken langs allerlei apen in het bos. Maar de gids was echt een nachtmerrie. Wat een kerel! Continu wees hij zijn gasten terecht: niet van het pad, niet hurken, blijf staan, ga maar dichterbij voor een foto, jaag ze niet weg, in het midden van het pad lopen.

Toen hij Reza een mini-takje uit de hand griste, zei hij dat het 'beschermd woud' was en dat we geen dingen mochten oppakken. Toen brak onze klomp. Inmiddels waren we zelf allesbehalve relaxt meer door de acties van deze neuroot. En ook Milo liet zich uitgebreid horen... Niet echt bevorderlijk voor het zien van apen. Dus: na 20 minuten hebben we gezegd: 'Opzouten vent, met je schijt-apen. Wij vertrekken.'

In Addo National Park liepen we al gauw twee flinke kuddes olifanten tegen het zware lijf. Deze dertig grijze reuzen maakten veel indruk op de mannetjes. Verder kudu's, red hartebeests, schildpadden, wrattenzwijnen, struisvogels en mongoose gespot. We kwamen ook nog midden in een kleine kudde buffels terecht. Eentje van hen maakte een wilde schijnbeweging richting onze auto. Eventjes kregen we visioenen van een buffelhoorn die zich door de auto boorde, maar het viel allemaal mee.

Waar zijn die leeuwen nou?

'En, waar zijn die leeuwen nou?' Toen we die vraag hoorden, wisten we dat we Reza goed hadden voorbereid op onze Zuid Afrika-trip. Maar ja, we stonden in de rij om de huurauto op te halen op Cape Town International Airport. Kalm legden we hem uit dat het vreemd zou zijn als daar opeens leeuwen en giraffes zouden rondlopen. Gebroken hoorde hij ons verhaal aan. Een zucht later, een illusie armer, kon hij weer lachen.

Na een wandeling op de Tafelberg voeren we met de boot naar Robbeneiland. Op deze plek zat Nelson Mandela 18 jaar lang opgesloten en moest hij met een pikhouweel hakken in een grote lijmsteen. Door de weerkaatsing van het zonlicht op deze steen, werden veel van de gevangenen blind of slechtziend, zo ook Mandela. In de steengroeve was ook een grot waar de gedetineerden hun behoefte mochten doen. Deze plek werd echter ook gebruikt om elkaar te leren lezen en schrijven. Eerst gebeurde dit stiekem, maar op den duur lieten de bewakers dit oogluikend toe.

We waren nogal ondersteboven van Cape Point (nabij Kaap de Goede Hoop). Het is een prachtig punt met rotsen en zee, waar het knoerdhard waait. Gelukkig scheen ook de zon en was het goed toeven daar. Zelfs nog een paar bavianen gespot.

Ingepakt, pillen geslikt tegen motion sickness, en naar Gansbaai/Kleinbaai gereden. Daar stapten we op de boot die ons naar de walvissen op zee zou leiden. Reza en Milo in oranje regenjassen en zwemvesten gehesen, en daar gingen we.

We voeren langs een boot waar een groep duikers in een kooi lag te wachten op een grote witte haai (Jaws zeg maar). En ja hoor, wij kregen een mooi schouwspel te zien. De haai hapte naar wat tonijn aan een haak en de duikers juichten met hun hart in de keel, stellen wij ons zo voor. Reza vond het schitterend, maar snapte niet helemaal waarom de duikers 'in de gevangenis' zaten.

Daarna werden al gauw de eerste walvissen zichtbaar. Prachtig, heel imposant. wat zijn die beesten groot. ze kunnen 16 meter lang worden... Onze boot was 11 meter. We hebben er zo'n tien gezien. Vinnen, staarten, gezichten... Ja, zelfs een springende walvis, al was dat heel ver weg.