Alle superhelden verzamelen!

De superhelden uit de Marvel-stal kwamen dit weekend samen op het immense podium van Ahoy' Rotterdam voor de show 'Marvel Universe Live'. Er waren achtervolgingen, gevechten, ontploffingen en buitenaardse effecten. Met open mond bekeken de jongens het schouwspel waarin de Avengers, Wolverine en Spiderman grote rollen vertolkten. Een paar jaar geleden zagen we een vergelijkbare show rondom Batman, ook groots en meeslepend. Echter, het grootste voordeel voor de kinderen was dat deze Marvel-show in het Nederlands was nagesynchroniseerd. Zo konden zij het intergalactische oorlogsverhaal wat beter volgen. Excelsior!

Mijn rapbattle met Opgezwolle

Het jaar was 2000. Ik stond stokstijf op het podium van Hedon, het Paradiso van Zwolle. Ik had brutaal een demo ingestuurd naar de Grote Prijs van Nederland en was prompt in de regiofinale R&B/Hiphop beland. Ik had een dj opgetrommeld en mijn theaterbluesband overgehaald om met me mee te spelen. En nu was het zo ver: we gingen voor het eerst mijn rapnummers live uitvoeren. 'Dames en heren: Repelsteel!'

De eerste beats klonken, ik sprong naar voren en begon als een bezetene te rappen. Elke maat weer hopend dat ik geen woorden vergat. De bassist slapte erop los, lekker funky op de eerste tel. De gitaren en de scratches zochten nog naar houvast. Het zal ongetwijfeld chaotisch hebben geklonken. Maar we gingen ervoor.

Felle ogen
Mijn teksten waren Nederlandstalig. Daarmee was ik de enige artiest die avond die in zijn moerstaal rapte of zong. En dat viel op. Een zekere gast in donkere kleren kwam tijdens de show vlak voor het podium staan. Hij was duidelijk bezig mijn teksten te analyseren. Zijn ogen waren fel en keken mij recht aan. De hele tijd.

Agressieve luistervink
Toen ik in een freestyle over Zwolle begon, begon hij te schreeuwen en te wijzen. 'Zwolle, deze zaal is voor mij een volle', rapte ik. 'Ik laat je hoofd tollen, ik laat je oogbollen rollen.' De jongen had duidelijk het idee dat ik hier geen mooie sier moest maken door zijn woonplaats in mijn rijms te gebruiken. Ik ging zo netjes mogelijk door met ons rommelige optreden, maar ik merkte dat deze agressieve luistervink op rij 1 met zijn disses toch aardig op mijn zenuwen begon te werken.

Staartje
De laatste klanken klonken, de tijd was op. Helaas bleek ons optreden achteraf niet overtuigend genoeg om een plek in de landelijke finale te veroveren. Die eer ging naar een funky R&B-band met een zangeres. En terecht. Maar wat ik niet besefte, was dat deze avond nog een interessant staartje zou krijgen.

Enkele biertjes later liepen we naar buiten. Op weg naar de auto hoorden we een paar luidruchtige jongens naderen. Verrek, dat was die gast in zijn zwarte hoodie, die druk stond te doen vlak voor het podium. Één van zijn vrienden had een pet op en een felgekleurd Yankees-jack aan. Al gauw begon het tweetal te rappen en te brullen.

Vette rijms en slappe lach
Ze daagden me uit tot een battle ter plekke. Nou ben ik niet zo'n battle-rapper, maar ik deed een paar korte regels waarin ik de jongen met de pet steevast 'Jan-Kees' noemde: dat stond immers op zijn jack. De ander probeerde ik weg te zetten als een 'ghostface killah' die vanuit de schaduwen opereert. Vervolgens sloopten zij erop los met vette rijms, ze maakten elkaars zinnen af en ze flowden als een malle.

Ik bedankte de heren voor deze clinic, maar ik denk dat ze mij niet eens meer hoorden. Ze belandden in een slappe lach, waarschijnlijk vanwege bepaalde rookwaar die zij genuttigd hadden. Wij stapten in de auto en de rappers vielen elkaar schaterlachend in de armen. Ik heb niet de illusie dat Ghostface en Jan-Kees zich hier nog iets van herinneren.

Jochies op tv
Maar goed, een paar maanden later zag ik diezelfde gasten in een clip op televisie langskomen, rappend over pretsigaretten. Ze kwamen inderdaad uit Zwolle en ze noemden zich Rico en Sticky Steez. Leuk dat die jochies aan de weg timmerden! En langzaam maar zeker ging het mij dagen dat ik die avond in 2000 buiten Hedon de degens had gekruist met misschien wel de beste rappers van Nederland: Opgezwolle.

Mijn loopbaan als rapper heb ik sindsdien op een zijspoor gezet. Na mijn studie journalistiek belandde in de bedrijfscommunicatie, waar ik veel van mijn creativiteit kwijt kan. Daarnaast schrijf ik songteksten en gedichten, ik zing in een kleinkunstduo en speel improvisatietoneel. Rappen doe ik soms nog voor de lol.

Regenboog boven het podium
Toen ik tijdens het festival Into The Great Wide Open 2013 de heren van Opgezwolle samen met Typhoon zag optreden, merkte ik dat mijn oudste zoon heel enthousiast werd. Ik zette hem op mijn rug en we hebben gedanst, gesprongen, 'Typhoon Bumayé' geroepen en vol bewondering staan kijken naar de strakke show. Sticks en Rico maakten elkaars zinnen af, dropten een a capella freestyle en flowden nog steeds als een malle. De heren deden alles om er een onvergetelijk concert van te maken. Toen er vervolgens een enorme regenboog boven het podium verscheen (zie foto), was ik ervan overtuigd: dit moest zo zijn. Ze lieten mijn hoofd tollen, ze lieten mijn oogbollen rollen. Ik stond heerlijk in het publiek bij die fijne jochies van Opgezwolle.

Beste Ghostface en Jan-Kees oftewel Rico en Sticks, ik wens jullie alle goeds toe in jullie loopbaan. Jullie zijn van ver gekomen en jullie zijn er nog lang niet. Er staan jullie ongetwijfeld nog een hoop hoogtepunten te wachten. Maak van elke dag wat onvergetelijks. Geniet van jullie concert in de Ziggo Dome.

De vriendelijke groeten van MC Repelsteel, de vergeten rapper. Zeg maar gewoon Vincent Mirck.

© 2016, Vincent Mirck

Gebbeltje Geel in volle vaart

Gebbeltje Geel is terug. De intergalactische superheld beleeft weer volop avonturen in deze derde aflevering uit de filmreeks. Gebbeltje is bedacht door onze zoon Milo (2007), die ook tekende voor de regie van deze YouTube-trilogie.



Check ook deze lijst met meer van onze video's, waaronder de eerste twee Gebbeltje-films:

Er gaat niks boven Trix

Vandaag hadden we een date met Trix, de tyrannosaurus rex die te zien is in museum Naturalis in Leiden. Het was indrukwekkend om het t-rex-skelet te zien. Ook had het museum een hele aardig set leuke, leerzame, interactieve spelletjes neergezet, waar de kinderen zich mee bezig konden houden. We hadden als bezoekers dan ook allerminst het idee dat we in een 'leeg' museum rondliepen, hoewel de gehele vaste collectie op dit moment gesloten is voor publiek vanwege een mega-verbouwing. Mocht je nog in de gelegenheid zijn: ga dan absoluut even op bezoek bij Trix.

Showman's Fair: het ontdekken waard

Op het Berlijnplein in Leidsche Rijn (Utrecht-West) is het nieuwe festival Showman's Fair neergestreken. Het is een lichtgewicht tentencircus, bedacht door de makers van de Parade. De tenten, podia, bars en tafels passen in vier containers en alles kan binnen twee dagen worden opgebouwd. Geen grote decors en heftige lichtshows, maar snel theater en vertier van vooral lokale artiesten.



Helaas heeft het publiek de weg naar het festival duidelijk nog niet gevonden. Toch genoten wij van een heerlijk ongedwongen middag vol kindervoorstellingen, spontane praatjes met de kleinkunstenaars en gezelligheid in de zon. De sfeer is lekker ongedwongen, de shows zijn kort (kwartiertje) en goedkoop (2,50 euro). Showman's Fair geeft het gevoel van de begindagen van de Parade, toen alles nog niet zo massaal en commercieel was.

We hopen dat dit festival mag uitgroeien tot iets waar binnenkort heel Utrecht van kan meegenieten.

Op bezoek bij de omroep

Tijdens de Open Studio dagen op het Mediapark in Hilversum, speelden we tafelheren, slopen we de redactieruimte van het Klokhuis binnen, zagen we een kunstzinnige pingpongtafel, verloren we ons in virtual reality, konden onze ogen de vliegende drones nauwelijks bijhouden... en codeerden de kinderen hun eerste stapjes richting hun eigen 'game' tijdens een Coderdojo (een les programmeren).

BORNEO IN BEELD (video-blog)

We hebben onze maand in Maleisisch Borneo samengevat in vier video's:

Op bezoek bij de orang oetans in natuurreservaat Semenggoh


Neusapen en vleermuizen in de natuurparken Bako en Mulu


Junglecruise over de Kinabantangrivier met apen en olifanten
Ook in deze video: Sepilok, de opvang voor jonge orang oetans


Lankayan: het loslaten van baby-turtles in de oceaan en de eerste stormachtige duiklessen van onze zoons


Lees ook onze (tekst)blogs over deze reis door Borneo:
http://vincentenviola.blogspot.nl

Lankayan: de superlatieven zijn op

Reisverslag Borneo, Maleisië deel 7



De laatste dagen van onze Maleisië-trip beleefden we op het eilandje Lankayan, anderhalf uur varen van de kust van Borneo. Een luxe oord waar elk huisje, elke maaltijd, het strand, de duikfaciliteiten, de service vijf sterren verdient.

Omdat we de superlatieven 'paradijs', 'prachtig', 'schitterend', 'fenomenaal', 'geweldig' et cetera allemaal al eerder in onze verslagen hebben gebruikt, kunnen we Lankayan wellicht het best omschrijven als 'een dikke tien'. Alles was in feite perfect.



Nestelende en uitzwemmende turtles
Het eiland heeft een eigen schildpaddenprogramma, zodat je getuige kunt zijn van het nestelen van moeder-turtles en het uitzwemmen van baby's. In de paar dagen dat we er waren, hebben we beide natuurwonderen zien gebeuren. Reza mocht zelfs de blauwe emmer vol schattige jonkies voorzichtig omkeren op het strand. De vrijgelaten baby's renden voor hun leven naar hun nieuwe thuis: de oceaan.





Ook zwommen er zeer regelmatig volwassen reuzenschildpadden langs op slechts enkele meters afstand. Wauw! In de nacht zagen we verschillende mama's de kust op kruipen om hun kroost veilig te stellen. De turtle graaft een diepe kuil, legt en begraaft haar eitjes en vertrekt weer de zee in.

Het enige minpuntje aan de turtle experience was een ergerlijke familie Italianen. Deze natuurbarbaren presteerde het om hard kletsend en zelfs sigaretten rokend voor moeder schildpad te gaan staan, terwijl zij haar eieren aan het begraven was. Met hun wangedrag haalden zij ons het bloed onder de nagels vandaan…

Bekijk het filmpje van de schattige baby-turtles:




Sprong in het diepe
Duiken kun je natuurlijk ook schitterend op Lankayan, en dat hebben we dan ook gedaan. Niet alleen papa en mama gingen te water, ook Reza (11) en Milo (8) kregen hun allereerste duikles. Ze waren dolenthousiast over de bubbels, de stoere apparatuur en de Nemo-visjes. Reza mocht in de middag zelfs een duik naar 12 meter maken met papa en mama en de instructeur. Een nieuw tijdperk brak aan: samen duiken… Na de duikles sprongen de jongens nog urenlang van ganser harte van de hoogste steiger van de duiklocatie af. De duikinstructeurs zullen het gegil en de spetterende bommetjes van onze waterratten nog lang heugen.

Lankayan was de afsluiter van de mooiste reis die we ooit als gezin hebben gemaakt. Of zoals Milo en Reza het vaak treffend verwoorden: 'De mooiste dag van mijn leven… tot nu toe!' Het was de tiende verre reis die Viola en Vincent samen maakten, en daar hebben we op geproost. Een geniale trip, op naar de volgende!

Binnenkort zetten we een kort filmverslag in vier delen op de site.
Meer blogs lezen? Check vincentenviola.blogspot.nl.

Speeltuin voor apen, oevers vol leven

Reisverslag Borneo, Maleisië deel 6



In natuurpark Sepilok huist een heus kinderdagverblijf voor mensapen. Jonge orang oetans krijgen hier slingerles, mogen los op klimrekken en leren het verschil tussen stoeien en vechten. Wat een genot om de speelse primaatjes te zien koppeltjeduikelen en stuntelen!

Voor de rest lijkt Sepilok veel op Semenggoh, waar we eerder waren. Ook hier kun je het (bij)voederen van de beesten bezichtigen vanaf een publieke tribune vol toeristen en fotografen. En ook hier was dat weer bijzonder om te zien…


Sunbears: van zielig naar zonnig
Aan de overkant van Sepilok is een opvangcentrum voor sunbears. Deze bruine beren van anderhalve meter hoog, worden met uitsterven bedreigd. Daarom verzamelt dit instituut beren die in gevangenschap leefden, verwaarloosd werden of om andere redenen zichzelf niet konden redden. Men verzorgt en voert de beesten, laat hen los in dit natuurgebied en observeert hun gedrag. Zo gaat beetje bij beetje toch de zon weer schijnen voor deze beertjes.



Luie bootsafari
Aan de oevers van de Kinabantang-rivier leven honderden zoogdieren, reptielen, vogels en insecten. Om een glimp van hen op te vangen, kun je het best een bootsafari boeken. Wij voeren vijf keer uit om de natuurpracht van dichtbij te zien. Luie jungletochten, zo u wil. Niet vermoeiend, wel doeltreffend.

De neusapen zagen we dit keer op hun meest acrobatisch: ze sprongen meters naar beneden en van boom naar boom. Sierlijke neushoornvogels (hornbills), witte en paarse reigers, een ijsvogel en een jagende zeearend vlogen ons voorbij. Van veraf konden we zelfs verschillende orang oetans met baby's spotten in de boomtoppen. 's Avonds troffen we honderden vuurvliegjes aan, die een boom oplichtten alsof het Kerstmis was.



Olifanten en bliksemgeweld
Onze laatste boottour zal in ons geheugen gegrift blijven staan. Allereerst omdat we een kudde pygmeeolifanten tegenkwamen. Deze kleinste olifantensoort ter wereld leeft alleen hier op Borneo en houdt zich veelal schuil in de bossen. Maar deze expeditie was vooral onvergetelijk vanwege de storm waarin we terechtkwamen op de terugweg.

Bij de eerste regendruppels zaten we nog juichend in de boot: eindelijk verfrissing! Die jolige sfeer sloeg snel om. Al gauw werd de hemel aardedonker, de regen begon op hagel te lijken en een onstuimig onweer barstte los. Bliksem en donder volgden elkaar pijlsnel op. We kwamen gelukkig heelhuids aan en renden de steiger van onze lodge op. Aangekomen bij ons huisje, bleek er een boom getroffen door de bliksem en vlak voor onze deur neergevallen. Na wat snoeiwerk konden we ons stulpje betreden. Een super-spannend einde van onze laatste jungletocht in Maleisië.



Van lodge naar hotel
We verbleven eerst in de Abai Jungle Lodge, een prima plek midden in het mangrovebos, voorzien van brede houten loopbruggen en aangekleed met fraaie bloemenhagen en een huisvaraan. Onze tweede nacht sliepen we in Sukau, in de Kinabantang Riverside Lodge, net zo gastvrij, even bloemrijk. Voor beide locaties geldt helaas dat de klamme hitte er nauwelijks te harden is. En dan heb je nog die meedogenloze muggen die hun schouders ophalen voor allerhande anti-muskieten-spray en steevast blijven steken. Grrr… Hoe schitterend alle boottochten ook waren, het bleef toch afzien. Al krabbend en petsend vonden wij het dus geen probleem om voor de volgende nacht in te checken bij het luxe Sabah Hotel. Deze terugkeer naar airco, zwembad en wifi was vooral ook voor onze zoontjes een verademing…

Lees ook onze vorige blogs over Borneo

Batcaves, bloedzuigers en opblaasbeesten

Reisverslag Borneo, Maleisië, deel 5



Mulu is een uitgestrekt groen natuurgebied op Borneo. De meest populaire bezienswaardigheden zijn voor veel toeristen echter niet de bomen, struiken en dieren, maar een stel gigantische grotten van kalksteen: stalagmiet hier, stalactiet daar.



Wij bekeken achtereenvolgens Lang Cave, Deer Cave, Wind Cave en Clearwater Cave. Die laatste is vooral leuk omdat hij een Batcave-achtige opening aan de bovenkant heeft en omdat je ernaast heerlijk kan dompelen in fris natuurwater.



Miljoenen vleermuizen in formatie
De grootste indruk maakte de Deer Cave. Binnen is het goed uitkijken: maak je een misstap, dan is de kans groot dat je in een metershoge berg van ammoniak-achtige 'bat shit' valt. Maar de ware publiekstrekker is te zien vanaf de buitenkant: bijna dagelijks vliegen hier miljoenen kleine vleermuizen in formatie naar buiten. De gevleugelde vrienden fladderen in de vorm van een kronkelende slang, om hun grootste vijand, de havik, te slim af te zijn. Geweldig om dit fenomeen te zien!

Bekijk de video met hoogtepunten van onze bezoeken aan Bako en Mulu:



In de bruisende kuststad Kota Kinabalu wandelden we over de drukke avondmarkt vol fruit, vis, vlees en specerijen. We aten de eerste avond in de kakafonie van een enorme food court. Daar kun je in flinke aquaria de levende vissen aanwijzen die je tien minuten later gebakken of gefrituurd op je bord wil zien liggen. Smullen!

Onze verblijfplaats in KK was een vijfsterrenhotel met een perfecte bootverbinding naar idyllische eilandjes. We lieten de jongens kiezen wat zij die twee dagen wilden doen, maar zij verkozen het mega-zwembad bij het resort boven 'zon, zee en strand'. No problemo, het is net zo goed hun vakantie als de onze.



Flamingo van 1,5 meter
In het zwembad troffen we een trend aan die nieuw is voor ons: volwassen mensen die zich op absurd grote opblaasfiguren laten rondtrekken in het water. Er waren flamingo's en eenhoorns bij van anderhalve meter hoog! Voor 5 ringgit (1,35 euro) was een badmeester zo vriendelijk om ze machinaal op te blazen. We vielen een beetje uit de toon met onze eenvoudige opblaaskrokodil, maar hadden alsnog de grootste lol.

Jungletocht in lange sokken
Een gids liet ons de sawahs (rijstvelden) rond KK zien en nam ons vervolgens mee op een korte maar heftige jungletocht. We trokken lange sokken aan, als wapen tegen de vele bloedzuigers die hier kropen. We slopen over takken, bemoste stenen en boomwortels naar een watervalletje. Later die dag mochten we badderen in een stevig stromende rivier. Heerlijk verfrissend!

Wordt vervolgd...

Lees onze vorige reisblogs over Borneo.

Bako: magisch mooi regenwoud aan zee

Reisverslag Borneo, Maleisië, deel 4



Bako National Park is het oudste beschermde natuurgebied van Maleisië, een oerwoud pal aan zee waar je alleen kunt komen met de boot. De dichte mangrove-jungle is de perfecte verstopplek voor alle dieren en dus een regelrechte hit bij oplettende natuurliefhebbers.

Bij aankomst zagen we al gauw dat bijna alle schelpjes op het strand bewogen: talloze hermietkreeftjes hadden er hun mobiele huizen van gemaakt. Onze gids had een scherp oog voor verborgen beesten. Hij wees ons moeiteloos verschillende apen aan, een giftige groene slang en een vliegende lemuur. Ook zagen we wilde zwijnen, hagedissen, vlinders en vleermuizen, zelfs vleesetende planten!







Snoepende neusaap
De legendarisch lelijke neusapen hielden zich aan het eind van de middag nog schuil in de boomtoppen, maar toen het zeewater zakte, kwamen ook zij naar beneden. Aan hert strand staan de bomen waar zij graag blaadjes en bloempjes uit snoepen. De legers toeristen die hen stonden te filmen en fotograferen, leken de apen nauwelijks te deren. Mooi om te zien hoe deze beesten met volle kracht van tak naar tak springen. Volgens de gids heeft een onderzoeker ooit vastgelegd dat de neusaap nauwelijks angst kent: hij durft van 20 tot 30 meter hoogte naar beneden te springen naar een andere boom(tak).

Kronkelwegen, houten trapjes en slecht begaanbare paden zorgden ervoor dat we 45 minuten nodig hadden om 800 meter af te leggen. Natuurlijk moesten we ons wandeltempo ook aanpassen vanwege de vochtige hitte. Het zweet stroomde met dezelfde snelheid uit onze poriën als waarmee we water in onze mond goten.



Walhalla
Maar wat een tovermooie tocht was het! We liepen de ene na de andere ansichtkaart binnen. Prachtige uitzichten, oeroude bomen die alle kanten opgroeiden, felgekleurde planten en paddenstoelen. Na al dat fraais bereikten we uiteindelijk het walhalla: een verlaten strand met enorme rotspartijen, lekkere golven en wederom zo'n uitzicht waar je 'National Geographic' tegen zegt. We spetterden in de zee en de tijd stond even stil. Ultiem geluk? Check.





Die avond trakteerde Moeder Natuur op een van de hardste regenbuien die we ooit gehoord hebben. Het regenwoud deed zijn naam eer aan. De druppels kletterden urenlang op de golfplaten-daken van ons verblijf. En met het ritme van de regen als soundtrack, vielen we langzaam maar zeker in slaap.

Het moet gezegd: al deze pracht had ook een kleine keerzijde. De accommodatie op Bako is zeer basaal: we sliepen in een kale barak zonder airco, waar niet eens een haakje of plank aan de muur zat waar we onze (natte) kleren kwijt konden. Niet alleen daarom, maar ook vanwege de vele muggen die ons lek prikten, besloten we een nachtje minder lang te blijven dan vooraf gepland… en konden we in Kuching een nachtje extra chillen in de presidentiële suite. Niettemin vonden we Bako een onvergetelijke ervaring.



Wordt vervolgd...

Lees ook de vorige verslagen over onze Borneo-reis:

Perhentiaans paradijs

Motorboot door de mangrove

Mens ontmoet aap

Mens ontmoet aap

Reisverslag Borneo, Maleisië deel 3



Semenggoh, Sarawak. Dat is de plek die je nooit mag overslaan als je op Borneo bent. In dit reservaat kun je een groep machtige orang oetans in het wild zien. Wij hadden het geluk dat er vier apen zin in fruit hadden op het moment dat wij het park binnenstapten. Drie volwassen beesten en een driejarige zoon.

Schitterend om te zien hoe zo'n kleintje speels door de bomen klautert en van tak naar tak zwaait. Vader aap beweegt met zijn 90 kilo een stuk minder elegant, maar ook hij laat acrobatische toeren zien op zijn pad richting de tros bananen.



Samen met een honderdtal fotograferende toeristen stonden we met open mond te kijken naar deze scene die je normaal alleen op tv ziet met de stem van David Attenborough eronder. Een absoluut hoogtepunt van onze jungle-reis tot nu toe. Ook onze jongens vonden het magisch, maar hadden het na een half uur wel gezien. 'Papa, hoe lang ga je nou nog staan kijken naar die aap?', aldus Reza van 11.



Op bezoek bij de koppensnellers
Een offerplaats vol schedels van afgehakte hoofden. Dat was het lugubere hoogtepunt van ons bezoek aan het longhouse Annah Rais, een primitieve woonwijk op houten palen. Daar woont de Bidayuh-tribe, die afstamt van de legendarische koppensnellers. Hun voorouders verdedigden hun akkers met hand en tand. Vijandige stammen die het waagden hun land (en dus voedselvoorziening) in te pikken, konden rekenen op een afslachting. Als ritueel werd na de moord het hoofd van het lichaam gehakt en als trofee bewaard. Dieven maakten zij dus letterlijk 'een kopje kleiner'.



De rollen binnen de stam waren strak verdeeld: een goed Bidayuh-man beheerste destijds de kunst van het jagen, een goede Bidayuh-vrouw moest goed kunnen koken en weven. Dat laatste was niet alleen om de krijgers van kleding te voorzien, maar ook om de rotan-vloermatten van het longhouse in elkaar te vlechten. Tegenwoordig wonen er circa 150 gezinnen in deze woongemeenschap. Vaak leven er drie generaties onder één dak, in een kamer van 6x6 meter. Reza en Milo beseften die middag op Borneo dat ze van geluk mogen spreken dat hun wiegje gewoon in een rijtjeshuis in Utrecht stond.



Logeerpartij in het oerwoud
Toen we de Permai Rainforest Lodge in Damai binnenreden, wisten we meteen dat ons verblijf daar iets anders zou worden dan de doorsnee hotelnacht. Ons huisje stond midden in de jungle, waar krekels, vogels, apen en gekko's zich regelmatig laten horen (en soms laten zien). Spannend als je na het diner naar je hut moet lopen met een zaklamp!

We zwommen in een heerlijk koele 'jungle pool' vol water rechtstreeks uit de waterval, we snorkelden in de Zuid-Chinese Zee, we wandelden door de wildernis als heuse vogelaars. Ook heeft Permai een 'klimbos' waar men op hoge touwen het oerwoud van boven kan bekijken. Die uitdaging bleek iets te adembenemend voor de jongens, dus die sloegen we fijntjes over.



Wel bezochten we het Sarawak Cultural Village, een groot openluchtmuseum dat de woon- en leefgewoontes van de verschillende culturen in Maleisië tentoonspreidt. Van muziek en dans tot blaaspijp-schieten en tattoos, van religie en bijgeloof tot houtsnijwerk en kledingweverij. De bijbehorende theatershow was een kleurrijke potpourri van alle genoemde ingrediënten. Een zeer verantwoord uitje, waar je veel van opsteekt.

Wordt vervolgd…
Lees ook onze vorige blogs:
Perhentiaans paradijs en Motorboot door de mangrove

Motorboot door de mangrove

Reisverslag Borneo, Maleisië deel 2



Kuching was onze eerste verblijfplaats op Maleisisch Borneo. Het Grand Margherita Hotel bood ons een fraai uitzicht op de Sarawak-rivier (zie foto). Enkele uren later stapten we in een motorboot om de mangrove-bossen van het Kuching Wetland National Park te verkennen via de Santubong- en Salak-rivier.



Het was een mooie reis dwars door het takkenlandschap en langs elegante eilandjes. Door de lichte bewolking kon je soms de overgang tussen lucht en zee niet meer zien. Daardoor kreeg je het surrealistische gevoel alsof je met de boot richting het einde van de wereld voer. Om dit droombeeld af te schudden, mochten we op open zee nog even lekker van de boot springen.





Verwend
Ja, we waren getuige van spetterende dolfijnenstaarten. Inderdaad, we zagen vanuit een ooghoek een krokodil te water gaan. En zeker, er piepte een zwemmende schildpad zijn hoofd naar boven. Maar tijdens zo'n trip merken we tot onze schaamte dat alle wereldreizen ons danig verwend hebben… Nabij de Galapagos-eilanden sprongen er al tientallen dolfijnen vlak langs onze boot… in Costa Rica zagen we ooit op hap-afstand een krokodil een kip in tweeën bijten… en bij de Perhentian Islands hadden we nota bene eergisteren nog gezwommen met een green turtle.


Schilpaddenbroedplaats op een van de eilandjes die we bezochten

Grote neus, dikke buik
De beroemde probiscus monkees (neusapen) lieten helaas hun neus niet zien tijdens onze boottocht. Wel wist onze gids, een vriendelijk doch ongemakkelijke Maleis, ons te vertellen dat deze apen Orang Belanda heten. Vertaald: de mens die lijkt op Nederlands. 'Nederlanders hebben vaak hele grote neuzen. En ook dikke buiken trouwens', verklaarde hij terwijl hij schalks naar ons lachte. En bedankt, vriend!



Krioelende krabben
Om ons dikke Nederlandse buikje nog ronder te eten, besloten we de geur van onze grote neus achterna te gaan. Op het dak van een parkeergarage in hartje Kuching staat namelijk een food court waar je de lekkerste vis, krab, kreeft en groente kunt krijgen. Nadat Reza en Milo een paar krioelende krabben hadden opgetild uit de mand van de viskraam, peuzelden we van twee kreeften, zes grote garnalen, een berg vissticks zoals ze bedoeld zijn, fried rice en een heerlijke hoeveelheid broccoli, paddestoelen, kool, spinazie prei en knoflook.



Op naar ons volgende avontuur:
de orang oetan ontmoeten in Semenggoh, Sarawak.
Wordt vervolgd...

Lees ook deel 1 van de reisblog: Perhentiaans paradijs

Perhentiaans paradijs

Reisverslag Borneo, Maleisië deel 1



We wilden onze zoons (11 en 8 jaar oud) deze zomer graag trakteren op een magisch natuur-avontuur in het regenwoud. Maar zij wilden het allerliefst springen en zwemmen in de oceaan. Tel daarbij op dat we alle vier graag genieten van lekker weer… Na even puzzelen viel de keus al vrij gauw op Maleisië, want daar stikt het van de parelwitte strandjes… en zeg je jungle, dan zeg je Borneo.

Na een vermoeiende vliegreis (12 uur lang film kijken!) kwamen we aan op Kuala Lumpur. Deze wereldstad lieten we links liggen; onze zomervakantie stond immers in het teken van jungle en strand! Vanuit KL vlogen we dus direct door naar Kota Bharu airport. In buurstadje Kuala Besut varen de boten af en aan naar de Perhentian Islands, onze eerste bestemming.





De Perhentians zijn prachtige bosrijke eilanden met paradijselijke Bounty-stranden en glashelder water. Er is een klein feesteiland voor de backpackers en een wat groter eiland waar de zaakjes nog iets strakker geregeld zijn, waar vooral gezinnen hun heil zoeken. Zo ook wij. Het was vier dagen genieten met volle teugen.

Opwarmen in de oceaan
Badderen in de oceaan is heerlijk. De watertemperatuur ligt soms nog hoger dan de luchttemperatuur. Dat is even wennen, maar stiekem ook wel heel prettig. Je gaat dus nooit het water uit omdat je lichaam te koud is geworden, zoals gebruikelijk in Europese wateren. Integendeel: je duikt er vooral in wanneer je lekker wilt opwarmen omdat er een verdwaald zacht briesje langs waait. Absurd, maar lekker!

Al snorkelend bij Coral View en Rawa Island zagen we een kleine haai, een reuzenschildpad, roggen, Nemo-visjes, papegaaivissen en onwijs veel 'zee-snoskommers'. Van Reza (11) wisten we al dat hij dol was op de onderwaterwereld, maar gelukkig toonde Milo (8) zich ook een snorkel-fanaat van het zuiverste water. Met hem een gesprek voeren in de zee was nagenoeg onmogelijk omdat hij continu koppie onder dook.



Lichtshow van bliksem
Elke avond op het eiland breekt de hemel open en stort de regen met bakken naar beneden. Het onweer is magistraal om te zien: de dreigende donderwolken geven een lichtshow van bliksemschichten. De regenbogen hebben felle zuurstokkleuren. Onze fototoestellen bleken deze tinten niet vast te kunnen leggen. Maar ja, zo hoort dat soms ook bij prachtige natuurverschijnselen. Die moet je in het echt zien.

Trouwens, de enorme vleermuizen die 's avonds door de lucht fladderen, lieten zich evenmin vangen op de gevoelige plaat. Jullie moeten ons maar op ons woord geloven dat zij hun naam 'vliegende hond' absoluut eer aan doen. Wat een fascinerende grote mormels!



Grootste vijand
Helaas, ondanks alle voorzorgsmaatregelen heeft onze grootste vijand in dit paradijs, de zon, ons toch te pakken gekregen. Dikke lagen P20-zonnebrand en neopreen-shirts hielden de stevige stralen gelukkig genoeg tegen om onze jongens een verbrande huid te besparen. Mama en papa hadden minder geluk: wij liepen na 1 dag toch rond met kreeftrode ruggen. Vanaf nu houden we dus onze shirts aan in de zee. Een gebrandmerkt mens telt voor twee.

Onze volgende halte is Kuching, Borneo. Wordt vervolgd...