Chronische strijdlust

Chronisch zieke kinderen.
Als wij die term horen, denken wij direct aan kanker, downsyndroom, rolstoelen en spraak-computers. Daarom keken we vreemd op toen we voor het eerst een uitnodiging kregen voor een dierentuinfeest… speciaal voor...
chronisch zieke kinderen.

Huh? Hebben wij een chronisch ziek kind dan? Nou, inderdaad. Op Tweede Kerstdag 2008 viel er een kop hete thee over Milo's borst en buik. We verbleven drie weken in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk, waar hij uiteindelijk is geopereerd aan zijn brandwonden. Sindsdien gaat alles eigenlijk supergoed, maar inderdaad: technisch gezien is hij chronisch ziek.

In het ziekenhuis moesten we destijds - tussen al het verdriet, de onderzoeken en de stress door - een vragenlijst invullen. Een van de vragen luidde: 'Op een schaal van 1 tot 10, hoe storend vindt u het litteken van de brandwonden?' Natuurlijk was '10' toen het enige logische antwoord. En we konden ons niet indenken dat we daar ooit nog anders over zouden denken.

Gisteren plofte de laatste vragenlijst over dit onderwerp op onze deurmat. Wie weet komt dezelfde vraag weer langs. Natuurlijk zijn we nog steeds heel boos over het ongeluk, de brandwonden, de littekens. Maar tegelijkertijd zijn ze langzaam maar zeker ook bij onze kleine man gaan horen. Milo toont zich regelmatig angstloos, zijn naam betekent 'strijder' in het Latijn en die 'bobbels' op zijn borst deren hem geen moment.

Het cijfer dat we zullen invullen, is nog
steeds hoog. Maar een 10 vinden we
te veel eer. De strijdlust van Milo en de levensvreugde die hij elke dag uitstraalt, zorgen er misschien nog wel eens voor
dat dit cijfer een 'onvoldoende' wordt.

Vincent en Viola, juni 2010.

Verknipte kunst

Reza heeft zijn eerste heuse kunstwerk gemaakt. Jawel.
Met foto's die hij meekreeg van de buitenschoolse opvang,
flanste hij een experimentele collage in elkaar. Elke foto toont
een andere gelaatsuitdrukking van de vijfjarige kunstenaar.

Foto's gek uitknippen en daarna op elkaar plakken.
Al gauw zag Reza de lol daarvan in. Hoe vet is het om je eigen hoofd van de foto af te knippen en daarna op-z'n-kop er weer op te lijmen! Of van jezelf een tweekoppig monster te maken...

Apetrots showde hij uiteindelijk zijn verknipte dada-kunstwerk aan ons. En stiekem waren wij nog net een stukje trotser dan Reza zelf. We houden jullie op de hoogte wanneer zijn eerste expositie plaatsvindt. Wordt vervolgd...

Held door de hoepel

Het festival Kaap overspoelt elk jaar een fort nabij Utrecht met kunstwerken. Dit jaar namen wij samen met Reza (5) en Milo (2) een kijkje. Veel van de kunst ging aan hen voorbij, maar 1 apparaat trok alle aandacht: de hoepel van kunstenaar Saskia Janssen.


Het idee: plak een stuk papier op de enorme hoepel, loop met een fiets de grote houten schans op, fiets naar beneden en knal zo dwars door de hoepel heen. Het papier scheurt door de impact, en je voelt je een held.

Reza durfde deze actie wel aan. De eerste meter verliep wat schokkerig, maar al gauw maakte hij snelheid en barstte hij door het papier. Zijn brede glimlach en trotse blik bleven de rest van de dag op zijn gezicht staan...
www.kaapweb.nl

10 jaar een paar

Vincent en Viola zijn op 1 juni precies tien jaar samen. Ze troffen elkaar in 2000 tijdens een show van Viola haar theatergroep. Vincent zat die avond – als last-minute vervanger - achter de lichtknoppen. Na afloop van het optreden bleek er de juiste chemie te zijn tussen ons twee. Karin, een vriendin van Vincent en tevens een theatercollega van Viola, speelde een belangrijke rol bij de koppeling. Daarna ging bijna alles vanzelf: een zoen in een hangmat op het balkon twee hoog, enkele geslaagde dates, een weekendje Brugge, wandelingen door de sneeuw.

Maar in 2001 kwam de grote test: samen op vakantie naar Costa Rica, twee backpacks en verder geen vastomlijnd plan. Zou dat goed gaan? Vincent: geen doorwinterde reiziger, Viola: juist een avontuurlijke wereldburger. Allebei waren we blij verrast toen deze trip supergoed verliep.
Vanaf toen wisten wij het zeker: dit is raak.

Inmiddels hebben wij twee kinderen: Reza (2005) en Milo (2007). Dat weerhoudt ons er niet van om zo veel mogelijk verre reizen te maken: Egypte, Mexico, Cuba, Zuid-Afrika, Canada en binnenkort Ecuador.

In 2008 vroeg Vincent Viola ten huwelijk op het podium, in 2009 trouwden wij met elkaar tijdens een feestelijke en zonnige ceremonie in Houten. Vincent beschreef zijn liefde voor Viola bovendien in een lied: 'Exemplaar'.

Wil je op de hoogte blijven van onze nieuwe avonturen? Volg dan voortaan deze weblog, die wij ter ere van ons tienjarig samenzijn hebben gelanceerd. Groeten, liefs en wie weet tot gauw, V&V.