1) Zwieren aan ziplines
In het stadje Hazyview kun je via spannende kabelbanen de Afrikaanse bossen vanuit vogelperspectief beleven. Aan deze 'ziplines' zoef je met enorme snelheid van platform naar platform, tot wel 70 meter boven de grond. Terwijl je staat te wachten op de andere kabelaars, heb je de tijd om rustig van het uitzicht te genieten. Al met al, hoe mooi de natuur om je heen ook is, deze activiteit blijft toch vooral een adrenaline-stoot van jewelste, waar we met z'n vieren heerlijk van genoten hebben.
2) Autorit van ansichtkaart naar ansichtkaart
Er is niets mis met een ouderwetse autotocht langs een stel schitterende uitzichten. Voor liefhebbers van 'old school sightseeing' is de panorama-route rondom Graskop en Sabie een regelrechte aanrader. Elke uitstapplek op de route is een lust voor het oog: Pinnacle, God's Window, Berlin Falls, Potholes en ga zo maar door. Soms moesten we onze zoons echt overtuigen om de auto uit te komen. Immers: zucht, hoe veel mooier kan dit volgende uitzichtpunt nou toch nog zijn? Afijn, oordeel zelf:
3) Verrassingsbezoek aan de golfclub
Okay, deze moeten we even uitleggen. Milo, onze jongste zoon, was ervan overtuigd dat het nijlpaard onderdeel uitmaakte van de beroemde 'Big Five'. Hij was dan ook enigszins teleurgesteld toen we alle vinkjes hadden gezet bij de safari in Madikwe (zie onze eerdere blog). Leuk hoor, neushoorns, olifanten, buffels, leeuwen en een luipaard… maar zonder nijlpaarden was het feest gewoon niet compleet, meende Milo.
Viola is gelukkig niet voor één gat te vangen. Via-via had ze vernomen dat er nijlpaarden zwommen in een afgedamd deel van de Sabie-rivier, vlak naast een fancy golfclub. Nou heerst er bij Vincent een automatische aarzeling om in zo'n geval überhaupt te vragen of we die beesten zouden mogen bekijken. Maar gelukkig: bij Viola ontbreekt die gêne volledig.
Dapper stapten we de golfclub op met z'n viertjes. We bestelden er een drankje en vroegen vervolgens netjes de weg naar de nijlpaarden. Brutale mensen hebben de halve wereld! Daar liepen we. Langs het zwembad waar de aanhang van de plaatselijke Rotary-club bingo speelde (ja, echt!). Over de golfbaan waar de ene 50-plusser na de andere werkte aan zijn handicap.
En ja hoor, aan de waterkant en in de rivier lag onze beloning: een kudde vetgebuikte en grootgebekte nijlpaarden. Onze dag was helemaal goed, Milo zijn lijstje was compleet en we konden weer onbezorgd verder op pad in Zuid-Afrika.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten