Graham staat altijd garant voor een ijzersterke show, waar het plezier van afstraalt. Zijn bandleden krijgen stuk voor stuk de ruimte om hun kunsten te laten zien en de hele zaal wordt meegenomen in de groove. Ooit speelde Larry in de band Sly & The Family Stone, die furore maakte met hits als 'Dance To The Music' en 'Family Affair'. Hier liet de bassist zijn zelfbedachte plukkende en rammende bastechniek voor het eerst horen.
Sly Stone stond op Woodstock in 1969, maar dat gold ook voor Santana. Toen Larry en Carlos dus in de Nile-zaal van North Sea Jazz het podium weer deelden, konden we spreken van een Woodstock-reunie. 'We we're both at Woodstock… and we're still high', zei Santana nadat hij een gierende gitaarsolo gaf. Het was een fenomenale show, echt een stukje historie.
Als een duveltje uit een doosje kwam ook Prince even het podium op. De kleine grote man uit Minneapolis is een bewonderaar van Graham, dus hij kende zijn plek: hij deed wat ondersteunend funkwerk op de gitaar en vertrok weer. Niemand had Prince verwacht: hij stond immers zelf niet geprogrammeerd, maar blijkbaar had hij op doorreis naar Montreux even tijd voor een tussenstop.
Level 42
Door al dit geweld zouden we bijna vergeten dat ook bassist Mark King van Level 42 een mooie bijrol had bij het optreden. Deze gast was weliswaar vooraf aangekondigd, maar wist toch de toeschouwers te verrassen door een paar mooie nummers van zijn 80's-band te laten horen. Natuurlijk kon een minutenlange, soms oorverdovende basgitaar-clinic niet uitblijven, waarin de twee giganten de meest duistere en heftige geluiden uit hun instrumenten toverden.
Magistraal
Dit alles gebeurde tijdens het eerste optreden van de avond (van 18.00 uur tot 19.00 uur). Daardoor was het bijna onmogelijk om dit hoogtepunt te evenaren. Toch was ook de show van Santana, waarin hij in anderhalf uur een prachtige wandeling maakte door zijn oeuvre, magistraal. Iedereen in de band sloofde zich uit: van percussionist tot zanger, van drummer tot gitarist. Het publiek genoot van deze opzwepende latino-sound en de wonderschone solo's van meneer Santana, die er overigens nog uitzag als een kwieke vent. Alleen moet 'ie voortaan wel z'n kauwgom uit z'n mond halen voor het concert.
Zenuwen
Andere hoogtepunten waren Jonathan Jeremiah en Lianne La Havas, die allebei de zaal stil kregen met hun fenomenale zangstemmen. Seasick Steve deed hard zijn best en kreeg het publiek goed mee, maar dat was niet echt ons kopje thee. Afsluiter Caro Emerald wist te overtuigen, ondanks de zenuwen die ze zei te hebben. 'Ik voel me zo enorm vereerd om hier te mogen staan na Carlos Santana.' En zo blijkt maar weer: respect haalt het beste in muzikanten naar boven. North Sea Jazz 2013 was fantastisch. En daarmee basta.
(c) Vincent Mirck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten