Schrikkeldag

Tromgeroffel en bombarie
Deze dag komt zelden voor
29 februari
Moet je laten gelden, hoor!
Remmen los, ga zuipen, dansen
Elke foute prikkel mag
Pluk geluk, grijp alle kansen
Leve deze schrikkeldag

(c) 2015 Vincent Mirck

Meer gedichten staan op VincentMirck.nl

De lokroep van de slaapzombie

Ons kattenluikje is tijdelijk zo ingesteld dat onze poes er alleen nog door naar buiten kan. Laatst was er namelijk een buurtkat binnengeslopen die een heftig poezengevecht begon in onze slaapkamer. Nadeel van dit nieuwe kattenluikbeleid is dat we nu soms wakker worden van gekrabbel en ons bed uit moeten om Sammie naar binnen te laten. We lopen dan als een slaapzombie in ondergoed naar het raam, doen open en maken lokgeluidjes tot ze binnenkomt. Zo ook vanmorgen. Ik hoorde een bekend gekrab en opende het raam. Echter, na een volle minuut opzichtige lokgeluidjes kwam ik erachter dat ik vooral de buurvrouw haar aandacht trok, die het ijs van haar autoruit stond te krabben. Goedemorgen.

(c) 2016, Vincent Mirck

Een hit van drie woordjes

'Toen de dag begon, scheen de zon.' Bij dat liedje is het een keer gelukt: maar liefst drie woorden zong Peter mee. En dat maakte mijn dag helemaal goed, dat gaf mij kracht voor tien. Ook al was er geen enkele emotie op zijn gezicht af te lezen. Ook al klonk hij als een robot die eentonige klanken uitstootte. Ook al liep hij ondertussen krampachtig naar het raam te wijzen. Ik had geen idee wat hij dacht, wat er in hem omging. Maar het leek er toch verdraaid veel op dat we een magisch moment samen hadden. Drie woordjes lang.

Als vrijwilliger kom ik graag bij de mensen thuis. Ik mag één dag in de maand de 'buddy' zijn van een autistische jongen van 25 die nauwelijks contact maakt met mensen. Ik zie het echt als een voorrecht dat ik zomaar mag binnenstappen bij een ander gezin en mag proberen de dag op te fleuren, maar het is ook heftig. Dit gezin worstelt met de toestand van zoonlief. Ik ken niet alle achtergronden, maar hij heeft jarenlang in de dagbehandeling gezeten en slikt veel zware medicijnen. Vooral dat laatste maakt van hem een soort zombie: hij staart afwezig voor zich uit en loopt meestal traag. Tegelijkertijd heerst er een enorme onrust in hem: als hij praat, vraagt hij vooral wat er straks gaat gebeuren of wat hij moet doen. Hij kan zich in feite nergens op concentreren.

En dan kom ik dus zijn kamer binnen met mijn ukelele (een kleine gitaar met vier snaren). Ik kan slechts een paar akkoorden spelen, maar ik heb vooral het talent dat ik teksten kan improviseren. Dus dat doe ik. Ik kijk rond en benoem iets dat ik zie in zijn kamer: een lamp, een knuffel of een poster. Vervolgens flans ik een heel eenvoudig liedje in elkaar, in de hoop dat hij iets herkent en misschien zelfs even meedoet. Heel af en toe lukt dat.

Zelf heb ik soms de grootste lol als ik lange coupletten zing over een rode ballon die de meest bizarre avonturen beleeft terwijl hij door de lucht vliegt. Of een hondje dat leert goochelen en beroemd wordt. Maar het refrein van het lied blijft het belangrijkste. Dat moet simpel en doeltreffend, kort en krachtig, maar vooral: meezingbaar.

Op een dag scheen de zon prachtig zijn kamer in. Dus dat konden we mooi in een liedje vangen, leek mij. Toen ik het refreintje had ingezet, hoorde ik opeens heel zacht een krakerig geluid uit Peters mond komen. Na wat voorzichtig geklungel van zijn kant en wat gemeende aansporingen van de mijne, hadden we het heel even te pakken. 'Toen de dag begon, scheen de zon.' Elke vierde keer dat we die regel zongen, fluisterde Peter de laatste drie woorden. En nog een keer, en nog een keer. Dit lied had geen couplet nodig, geen brug, geen wending. We hadden een hit.

Noot: de naam van Peter is fictief, de situatie is waargebeurd.

© 2016 Vincent Mirck

Op avontuur in de Wonderkamers

Het Gemeentemuseum in Den Haag is veruit het meest kindvriendelijke kunstmuseum van Nederland. In de kelder is een verrassende speurtocht te beleven, waarbij de kids met een tablet op pad gaan door elf 'Wonderkamers'. Deze ruimtes zitten vol met interactieve en educatieve spellen.



Zo leer je de verschillen tussen interieuren uit twee tijdperken en kun je zelf een bouwstijl kiezen voor een museumpaviljoen. In een hippe outfit sta je te stralen op de catwalk. In filmpjes zie je hoe kunstwerken van klei ontstaan. Piet Mondriaan vertelt uitgebreid over zijn inspiraties, waarna je zijn schilderijen op chronologische volgorde moet zetten. Tot slot kun je zelfs een dansje met hem wagen op swingmuziek, terwijl zijn kleurrijke meesterwerk 'Victory Boogie Woogie' op een groot scherm ontstaat.





Alle opdrachten leveren punten op, waarmee je uiteindelijk je eigen mini-museum kunt samenstellen. Ook de musea van anderen kun je bewonderen in een grote hal vol miniatuurtjes. Wij vinden dit echt een fantastische manier om kinderen kennis te laten maken met de kunstwereld. Of ze blijven watertrappelen of direct het diepe induiken, dat kunnen ze lekker zelf uitmaken. Zo laagdrempelig hadden wij kunst nog nooit gezien. www.gemeentemuseum.nl