Brand op de Eiffeltoren!

We streken neer in Parijs. Ons onderkomen was een relaxt appartementje om de hoek bij Park Belleville. Aan de muur hingen intrigerende B-filmposters, zoals 'The Attack of the 50 Foot Woman'. Onze gastheer vroegen we of hij toevallig een plattegrond had. Met pretoogjes en een charmant accent antwoordde hij: 'I don't have a map, I have an iPhone'.

We beklommen de Eiffeltoren op een prachtige, zonnige dag. De uitzichten waren fantastisch. We konden vanaf de top de zwemmers in de fonteinen tellen. Onze jongens hadden prima trapgelopen tot het tweede plateau. Ook de terugweg verliep soepeltjes, al wilde Milo soms iets te hard naar benee.

Toen we beneden aankwamen, bleek er een kleine brand uitgebroken te zijn op etage 1 van de beroemde toren. En dus moest het publiek ijlings onder de toren vandaan gestuurd worden. Veel politie en brandweer, rood-witte linten en gedoe. Berenspannend dus, vonden Reza en Milo. 'Brand op de Eiffeltoren!' De titel van een bloedstollend jongensboek en tegelijkertijd de kop van het lokale sufferdje van Parijs, denken we zo.

Een van de attracties die ons naar Parijs trok, was de tentoonstelling van filmregisseur/geniale gek Tim Burton. Liefhebbers stonden al in rijen te wachten buiten de Cinemateque Francaise, toen wij aankwamen.

Binnen stonden enkele van zijn mooiste kunstwerken en beroemdste creaties opgesteld. Het originele pak van Edward Scissorhands, de ruwe schetsen voor types als de Hoedenmaker, The Joker, Catwoman en The Penguin, de felrode jurk uit Dark Shadows, zelfs de verkoolde draaiorgelpopjes van Willy Wonka. Een lust voor het oog.

Erg komisch was het om (nooit eerder vertoonde) huis-tuin-en-keuken-filmpjes van Tim Burton te zien, die hij met schoolvrienden maakte toen hij 15 was. Datzelfde gold voor 'Vincent', de eerste korte stop-motion-film die hij maakte voor Disney in 1982. De studiobonzen van toen werden niet direct gegrepen door zijn vage fantasiewereld...



De thema's zijn tot de dag van vandaag onveranderd: bizarre figuren, monsters, jong versus volwassen, angst, vernieling en duisternis. Het feit dat Disney inmiddels zelfs vertrouwen heeft in Tims donkerste hersenspinsels, blijkt uit het feit dat binnenkort het zieke sprookje 'Frankenweenie' in de bios draait. In deze zwartwit-3D-film wekt een vreemd jochie zijn dode hondje weer tot leven door Frankenstein-achtige praktijken.

Na 'Burton' bezichtigden we het Centre Pompidou. Dit museum voor moderne kunst sprak ons aan, omdat de samenstellers van de exposities hier gewoon schilderijen van Picasso en Magritte hangen naast een muur vol bierdopjes of een videoscherm waarop een videoclip van Talking Heads draait. ('Road To Nowhere' is een aanrader voor kleuters, vooral de ronddraaiende bejaarde mensen doen het goed.) De fonteinvijver buiten, met kleurrijke kunstwerken die net over de rand spuiten, waren een succesnummer van de hoogste orde. Onze kindjes renden kirrend in het rond, om vooral maar zo nat mogelijk te worden…

Parade-poffertjes

Dark Knight Rises: overweldigend

Regisseur Christopher Nolan presenteerde in 2008 zijn tweede Batmanfilm, The Dark Knight. De sfeer van de film was grimmig, het verhaal ijzersterk, de actie perfect gedoseerd. Maar 1 factor maakte van deze film een heus meesterwerk: de sublieme vertolking van The Joker door de jonge acteur Heath Ledger, die nog voor de premiere onfortuinlijk stierf aan een overdosis pillen.

Hoe volg je zo'n film op?
Nolan geeft met The Dark Knight Rises ('DKR') het verpletterende antwoord.

1) Zoek geen nieuwe Joker
Heath Ledger is dood, en dus keert ook de superschurk met de clown-schmink niet terug in deze film. En dat is prima. Maar des te boeiender is de keus die Nolan maakte voor de 'bad guy'. Hij had bijvoorbeeld makkelijk Johnny Depp kunnen casten als megalomane Riddler. Of de historie van The Penguin kunnen her-vertellen. Maar nee.

Hij duikelt de minder bekende boef Bane op uit de comics. Een gedurfde beslissing. Deze meedogenloze, fors gespierde terrorist draagt de hele film een masker over zijn neus en mond. Daardoor blijft hij op flinke afstand van de kijker. Dat is even wennen, want The Joker slokte met zijn bizarre persoonlijkheid de kijker helemaal op en dat maakte zijn anarchie zelfs aantrekkelijk.

Aan Bane is niks aantrekkelijks te bekennen: kaal hoofd, lelijke dikke jas, vervormde stem. Maar zijn duivelse daden hebben zoveel impact, dat je al gauw gelooft dat deze schurk een paar maten te groot is voor Batman. Zeker nu onze superheld na een hiatus van acht jaar zich weer moet terug knokken tot zichzelf. Gotham City is ten dode opgeschreven, dat geloof je gedurende vrijwel de hele film.

2) Laat acteurs acteren
Nolans aanpak van de Batman-legende drijft op gedegen verhalen en sterk acteerwerk. Vanaf 'Batman Begins' uit 2005 werkt deze formule uitstekend. In 'DKR' krijgen de acteurs aardig wat ruimte om hun bijrollen betekenis te geven. Vooral Michael Caine bewijst zijn talenten als bezorgde butler Alfred. Zijn scenes lijken mij studiemateriaal voor goede acteurs.

De sensuele Anne Hathaway speelt de guitige dievegge Selina Kyle, oftewel Catwoman, al wordt ze in de film nooit zo genoemd. Het zwarte kattenpakje staat haar gelikt en de rol zit haar als gegoten. Net als in de comics zwabbert Catwoman tussen goed en kwaad. Die twijfel weet Hathaway fijntjes neer te zetten, zonder over-the-top te gaan. Fijn ook dat de woordgrappen over katten en het obligate gemiauw achterwege blijven.

3) Blaas alles overhoop
Een actiefilm zonder actie is geen actiefilm. En dus kun je alleen een goede afsluiter van deze trilogie maken als het dak eraf gaat. Nolan weet als geen ander de opbouw naar een climax te maken. Zijn geheime wapen: weglaten.

In verschillende bepalende scenes speelt de regisseur met het geluid. Door de ruis van de achtergrond weg te draaien, voelt de dreiging groter aan. De muziek is fantastisch, bombastisch en opzwepend, maar de kracht zit 'm juist in de stilte voor de storm. De tonen waarmee een klein kind het volkslied zingt in het bomvolle stadion, klinken huiveringwekkend. Je ziet het publiek meezingen, maar je hoort ze niet. Iedereen die een trailer van DKR bekeken heeft, weet wat er gaat gebeuren. Toch zit je op het puntje van je stoel.

Natuurlijk kent de film heftige achtervolgingen en bulderende ontploffingen. En ja, er is een bom. Maar vooral de echte gevechten zijn raak. Bane knokt vrijwel alleen blootshands met zijn rivaal en dat zorgt voor mooi geweld. Ook de strijd die Bruce Wayne/Batman met zichzelf moet voeren, is goed in beeld gebracht: de eenzame klim van een gebroken man.

The Dark Knight Rises is een overweldigende film, die alle delen van de Batman-trilogie aan elkaar knoopt, alle kansen benut en alle verwachtingen waarmaakt.

VM

Voor Pampus

We bezochten deze week het Forteiland Pampus, bij Muiden. Na een rondleiding vol militaire weetjes en geschiedenis, speelden we enkele virtuele games in de oude gangen. Vooral het spel met kanongeluiden dreunde nog even na. De jongens konden heerlijk naar beneden rollen van klein grasveldje nabij de aanlegsteiger.
Toen iedereen voor Pampus lag, gaf Reza nog een lesje meditatie weg.
'Denk aan iets waar je rustig van wordt en doe je ogen dicht...'

Reggae tussen flamingo's

Dierentuin Artis organiseerde zaterdag een leuke 'Zoomeravond'. Naast alle mooie beesten, de vlindertuin, de zeeleeuwen, een peuter-mandril en een baby-giraffe… was er veel ander vermaak. Reza deed mee aan een energieke streetdance-workshop, waarbij hij samen met twintig andere kids vette moves leerde op de stampende dansmuziek van LMFAO.

In het prieeltje naast de flamingo's verzorgde de strakke band Jah6 de knallende afsluiter. Er werd gedanst, gelachen en meegzongen op hun uitgekiende mix van Amsterdamse smartlappen en Jamaicaanse reggae: Hazes meets Marley. Vincent is groot fan van Jah6, en dus schalt de cd van dit collectief vaak door de speakers thuis. Reza en Milo konden de Hazes-hit 'Bloed, Zweet en Tranen' dan ook uit volle borst meebrullen.
'Vrienden, dag vrienden, de koek is op!'

Swingende poncho's

Concert at Sea, het popfestival dat rockband Blof elk jaar in Zeeland organiseert, had vorig jaar te kampen met dikke pech. De zaterdag werd op het laatste moment afgeblazen vanwege rukwinden. Dit jaar liep alles op rolletjes.

Vooral showmeester Waylon wist het publiek in te pakken met zijn swingende band, rauwe uithalen en aanstekelijke nummers. Ook de podiumveteranen van De Dijk bewezen dat ze het kunstje nog niet verleerd zijn: het golfde goed. Opvallend genoeg droeg zanger Huub een wit overhemd. Wit! Terwijl alle kenners weten dat zijn garderobe vooral bestaat uit bebloemde blouses.

Ondanks dreigende luchten, hadden we veelal zomers weer te pakken. Een uur lang zaten we heerlijk aan een houten tafel naar de langslopende mensen te kijken. Met onze schaamteloze vleeskeuring, inclusief modeadvies, hadden we al gauw de lachers op onze hand. Binnen de kortste keren werden ook onze tafelgenoten onderdeel van de jury.

Opeens sloeg het weer om en begon het te regenen. Met een picknickkleed als regenscherm liepen we naar het Umoja-podium, waar Lefties Soul Connection een spetterend optreden gaf. Zelden zagen we zoveel swingende poncho's op een rij.

Intussen hielpen we de vele jonge kinderen met het verzamelen van plastic bekers. Bij een balie kon je voor 25 lege plastic bekers een festivalmunt krijgen, ter waarde van 2,25 euro. Een jongen van tien die we spraken, had al meer dan 100 euro verdiend op die manier.

De Duitse band The Baseballs maakt covers van bekende liedjes, maar dan in de jaren '50 rock 'n' roll-stijl. Hun grootste hits - Rihanna's 'Umbrella' en Gaga's 'Born This Way' - bewaarden de vetkuiven voor het laatste moment. Ook scoorden ze door te crowdsurfen over de regenjassenmassa. Voor die tijd wisten de swingers ons te narren door 'She's Got The Look' te spelen. Inderdaad, een nummer van de door Vincent zo verguisde band Roxette.

Blof sloot het festival af in stijl. Onder genot van een flitsende lichtshow deelde de Zeeuwse band een flinke dosis hits uit, zodat het publiek luidkeels kon meezingen. Een dankwoord ging uit naar alle medewerkers en bezoekers. En na het eerste refrein van 'Alles Is Liefde' was iedereen op de Brouwersdam de kater van vorig jaar alweer vergeten.