Gieten, zwiepen, schieten

De tegenstellingen konden niet groter afgelopen Oerol-weekend. Zo zonnig als de zondag was, zo nat en koud was de zaterdag. Reza besloot al gauw dat de zaterdag uit twee dagen bestond: 'Gisteren regende het de hele dag, eergisteren hebben we allemaal leuke dingen gedaan'.

Het hoogtepunt van deze druilerige dag was de voorstelling 'Ommezwaai' van Aardlek, die zich afspeelde rondom een gigantische machine op het oude helikopterplatform van het eiland. Drie aangewezen vrijwilligers mochten zich achter rollators op een lopende band voortbewegen en zetten daarmee het fantasierijke apparaat in werking.

Grote panelen draaiden rond, gereedschap rinkelde en de drie acteurs konden de zwiepende onderdelen precies ontwijken in hun getimede loopjes. Absurd, surrealistisch locatietheater dat elk moment bleef boeien. Zie filmpje op YouTube

Beide dagen belandden we met z'n viertjes bij het Wrakkenmuseum. In deze kroeg drinkt menig festivalbezoeker 's nachts een Juttertje teveel, om er 's middags een katerontbijt te nuttigen. Wij kwamen er juist voor de ranja en de enorme piratenspeeltuin achter het gebouw.


Zondag genoten we met volle teugen van de zon en zagen we een paar leuke straatartiesten. De klapper was een clown die als geen ander improviseerde op langslopende mensen. Hij liet een acrobatiek-act met een vrijwilliger uit het publiek ruiterlijk mislukken en kreeg de handen op elkaar voor zijn jongleerkunsten en het spuwen van vuur.

Vooral de manier waarop hij continu zijn toeschouwers op het verkeerde been wist te zetten, was knap. 'For my next trick, I will… shoot a kid', riep de grappenmaker, waarna hij plotseling een klappertjespistool afvuurde. Sommige gezichten in het publiek trokken wit weg. Wij moesten vooral erg hard lachen.
Milo: 'Dat is grappig!'

Zoek de verschillen

OEROL 2011 - ZATERDAG:
OEROL 2011 - ZONDAG:

'Baguette yourself together'

Het publiek in het bomvolle theaterzaaltje van pub The Wheatsheaf in Oxford (Groot-Brittanië) wist even niet wat haar overkwam. Zoals elke maandagavond stapte een enthousiaste groep acteurs het podium op. Alleen toen de lampen aangingen en Rens opeens de show aftrapte in het Nederlands, keken de toeschouwers elkaar verbaasd aan. De hilariteit was compleet toen de groep acteurs onverstoord de hele openingsceremonie 'in Dutch' vertolkten.

Theatersportgroep Parnassos uit Utrecht (zie foto) onderhoudt al enige jaren contacten met The Oxford Imps, een studentengezelschap uit Oxford. Beide groepen improviseren hun theatervoorstellingen volledig op basis van suggesties uit de zaal. Elk jaar proberen de groepen 1 keer in Utrecht en 1 keer in Oxford een gezamenlijke show te geven. Dit weekend was Parnassos met 8 man sterk naar Engeland getogen voor een bliksembezoek. Ook Vincent maakte onderdeel uit van de delegatie.

Na de opening in het Hollands, betraden al gauw The Imps de buhne. Er volgde een soort scene uit Westside Story waarin twee rivaliserende bendes tegenover elkaar staan. Al gauw mondde die situatie uit in een kolderiek gevecht inclusief worstelmoves en overacting. De regisseur stelde uiteindelijk een krachtmeting voor in 'improv'.

De eerste helft van de show daagden de teams elkaar omstebeurt uit om een scene te brengen met hun eigen spelers. Na de pauze wisselden de teams hun talenten uit, zodat Oxfordianen en Parnassianen zij aan zij speelden. Het leidde tot een aangename afwisseling van ouderwetse 'puns', fysiek spel, rappe grappen en bizarre types.

Een dame stapte het podium op en speelde dat zij een blind date had met een Fransman, een Godzilla-verslaafde en een motiverend spreker. Dat leidde al gauw tot hilarische taferelen, zoals een ultrakorte inspiratiesessie over stoppen met roken, een spraakwaterval over het uranium waaruit het beest Godzilla onsproten is en een broodnodige woordgrap: 'Baguette yourself together'.

De Britten in de zaal waren vooral verbaasd over hoe Parnassos zich wist te redden in een vreemde taal. 'You guys even did puns!' Dat was niet altijd even makkelijk, maar vol overgave en vol vertrouwen brachten de acteurs hun spel. Zo werd een verspreking 'I'm afraid of highness' (in plaats van 'hights') al gauw een onderdeel van de scene, toen een van de acteurs direct in de huid kroop van Queen Elizabeth.

Achteraf waren veel toeschouwers vol lof. Zelden zagen ze zo'n energieke wervelwind van acteerplezier op het podium. Ook trakteerde Parnassos het publiek op spelvormen die tot nu toe onbekend waren in Oxford.

Vincent en zijn theatersportvrienden beleefden een heerlijk weekend met elkaar en gaven een show om nooit meer te vergeten. Tegelijkertijd was het een soort afscheid, want aan het eind van dit seizoen stopt Vincent bij Parnassos. Deze 'splendid' ervaring neemt hij nog even mee in zijn knapzak.

Trots, drama en oe-geroep

Dit weekend bestond uit een kolkende ketel cultuur. Allereerst kon Vincent de vers geperste, eerste cd van zijn muziekduo Goed Volk ophalen in Amsterdam. Zijn muzikale kompaan Bastiaan kwam diezelfde dag nog even de dozen vol cd's aanschouwen. De mannen vierden vol trots, met Viola en de kids, de komst van het geslaagde product. De cd komt officieel pas in het najaar uit en Goed Volk gaat komende maanden hun debuutalbum
druk promoten op sociale en ouderwetse media.

Zaterdagochtend nam Vincent Reza en Milo mee naar het Spoorwegmuseum, want daar stond een levensgrote replica van Thomas de stoomlocomotief te pronken. Voor de leken: Thomas is een blauwe locomotief met een lachend gezicht, die de hoofdrol speelt in een kinderserie op tv. Vooral Milo is verzot op de dvd's, de rails en de treintjes. Maar ook Reza verkiest soms nog deze treintjes boven zijn stoere Ninjago-speelgoed van Lego.

In het museum gunden de jongens de grote Thomas-trein nauwelijks een blik waardig, want de echte attractie was natuurlijk het enorme speelplein, midden in de grote hal. Urenlang speelde het tweetal daar met meters rails, talloze wagonnetjes, diesels en stations. Vincent moest zijn blik scherp houden, want per toeval hadden alle ouders van blonde 3-jarige jongens hun kroost een rood T-shirt aangedaan. Milo had minimaal
drie exacte look-a-likes rondlopen.

Die middag stond er een openluchtvoorstelling op het programma bij Fort aan de Klop. Reza en Milo luisterden vol verbazing naar een spannend verhaal uit de Griekse Oudheid: een drama over een koningin, een monster en een labyrint. De kleine toeschouwers mochten zelf bedenken hoe het verhaal afliep. Daarna konden de kids nog even heerlijk spelen, terwijl papa en mama nog een biertje dronken en proostten op de toekomst.

Zondag stond in het teken van theatersport, het improvisatietoneel dat Viola en Vincent allebei wekelijks spelen. Een bevriend team, DOM, gaf een show speciaal voor kinderen. Reza en Milo zijn natuurlijk wel wat gewend qua theater kijken en suggesties roepen, maar dit was een extra leuke voorstelling voor ze. Reza's geduld werd op de proef gesteld, maar hij wachtte netjes zijn glansrol als gorilla af. Levensecht bestormde hij de safari-auto op het podium en hij joeg elke toerist de stuipen op het lijf met zijn oe-geroep.

Gigant papa op Kaap

Kunstfestival Kaap in De Bilt behoort tot onze favoriete lente-uitjes.
Dit jaar was het niet alleen een heerlijk zonnige editie, maar tevens een zeer speciale. Want tussen de fraaie kunstwerken die tentoongesteld staan, was ook een gigantische afbeelding van Vincent te zien. Reza mocht voor een kunstproject namelijk een foto maken van zijn vader, met hulp van een echte kunstenaar.

De Koreaanse foto-artiest Yeondoo Jung presenteerde op Kaap 2011 het project Dear Daddy. Hij vroeg jonge kinderen om in hun eigen woorden te beschrijven van wat papa doet op zijn werk. Vervolgens legde hij deze, vaak geromantiseerde visie op de werkelijkheid, vast in de vorm van een foto, genomen vanuit het oogpunt van het kind.


Reza (5 jaar oud) en papa deden mee aan dit project. Volgens de fantasie van Reza vertelt papa op zijn werk mooie verhalen aan iedereen vanuit een gigantisch, blauw toverboek. Aan de muur hangen afbeeldingen van wilde dieren en alle collega's ('hele oude mensen') drinken de ganse dag appelsap.

En die foto mocht Reza begin februari van papa maken, in het grote Rabobank-gebouw in Utrecht. Vandaag bekeken we vol trots het eindresultaat, een loeischerpe foto op larger-than-life formaat. Vincent vond het ietwat vreemd om zichzelf zo te zien, anderhalve meter breed en twee meter hoog (met schoenmaat 51 door de groothoeklens). Maar Reza riep apetrots dat hij de fotograaf was van die enorme plaat. Hulde aan onze 6-jarige kunstenaar!

www.kaapweb.nl