Semenggoh, Sarawak. Dat is de plek die je nooit mag overslaan als je op Borneo bent. In dit reservaat kun je een groep machtige orang oetans in het wild zien. Wij hadden het geluk dat er vier apen zin in fruit hadden op het moment dat wij het park binnenstapten. Drie volwassen beesten en een driejarige zoon.
Schitterend om te zien hoe zo'n kleintje speels door de bomen klautert en van tak naar tak zwaait. Vader aap beweegt met zijn 90 kilo een stuk minder elegant, maar ook hij laat acrobatische toeren zien op zijn pad richting de tros bananen.
Samen met een honderdtal fotograferende toeristen stonden we met open mond te kijken naar deze scene die je normaal alleen op tv ziet met de stem van David Attenborough eronder. Een absoluut hoogtepunt van onze jungle-reis tot nu toe. Ook onze jongens vonden het magisch, maar hadden het na een half uur wel gezien. 'Papa, hoe lang ga je nou nog staan kijken naar die aap?', aldus Reza van 11.
Op bezoek bij de koppensnellers
Een offerplaats vol schedels van afgehakte hoofden. Dat was het lugubere hoogtepunt van ons bezoek aan het longhouse Annah Rais, een primitieve woonwijk op houten palen. Daar woont de Bidayuh-tribe, die afstamt van de legendarische koppensnellers. Hun voorouders verdedigden hun akkers met hand en tand. Vijandige stammen die het waagden hun land (en dus voedselvoorziening) in te pikken, konden rekenen op een afslachting. Als ritueel werd na de moord het hoofd van het lichaam gehakt en als trofee bewaard. Dieven maakten zij dus letterlijk 'een kopje kleiner'.
De rollen binnen de stam waren strak verdeeld: een goed Bidayuh-man beheerste destijds de kunst van het jagen, een goede Bidayuh-vrouw moest goed kunnen koken en weven. Dat laatste was niet alleen om de krijgers van kleding te voorzien, maar ook om de rotan-vloermatten van het longhouse in elkaar te vlechten. Tegenwoordig wonen er circa 150 gezinnen in deze woongemeenschap. Vaak leven er drie generaties onder één dak, in een kamer van 6x6 meter. Reza en Milo beseften die middag op Borneo dat ze van geluk mogen spreken dat hun wiegje gewoon in een rijtjeshuis in Utrecht stond.
Logeerpartij in het oerwoud
Toen we de Permai Rainforest Lodge in Damai binnenreden, wisten we meteen dat ons verblijf daar iets anders zou worden dan de doorsnee hotelnacht. Ons huisje stond midden in de jungle, waar krekels, vogels, apen en gekko's zich regelmatig laten horen (en soms laten zien). Spannend als je na het diner naar je hut moet lopen met een zaklamp!
We zwommen in een heerlijk koele 'jungle pool' vol water rechtstreeks uit de waterval, we snorkelden in de Zuid-Chinese Zee, we wandelden door de wildernis als heuse vogelaars. Ook heeft Permai een 'klimbos' waar men op hoge touwen het oerwoud van boven kan bekijken. Die uitdaging bleek iets te adembenemend voor de jongens, dus die sloegen we fijntjes over.
Wel bezochten we het Sarawak Cultural Village, een groot openluchtmuseum dat de woon- en leefgewoontes van de verschillende culturen in Maleisië tentoonspreidt. Van muziek en dans tot blaaspijp-schieten en tattoos, van religie en bijgeloof tot houtsnijwerk en kledingweverij. De bijbehorende theatershow was een kleurrijke potpourri van alle genoemde ingrediënten. Een zeer verantwoord uitje, waar je veel van opsteekt.
Wordt vervolgd…
Lees ook onze vorige blogs:
Perhentiaans paradijs en Motorboot door de mangrove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten