Bako National Park is het oudste beschermde natuurgebied van Maleisië, een oerwoud pal aan zee waar je alleen kunt komen met de boot. De dichte mangrove-jungle is de perfecte verstopplek voor alle dieren en dus een regelrechte hit bij oplettende natuurliefhebbers.
Bij aankomst zagen we al gauw dat bijna alle schelpjes op het strand bewogen: talloze hermietkreeftjes hadden er hun mobiele huizen van gemaakt. Onze gids had een scherp oog voor verborgen beesten. Hij wees ons moeiteloos verschillende apen aan, een giftige groene slang en een vliegende lemuur. Ook zagen we wilde zwijnen, hagedissen, vlinders en vleermuizen, zelfs vleesetende planten!
Snoepende neusaap
De legendarisch lelijke neusapen hielden zich aan het eind van de middag nog schuil in de boomtoppen, maar toen het zeewater zakte, kwamen ook zij naar beneden. Aan hert strand staan de bomen waar zij graag blaadjes en bloempjes uit snoepen. De legers toeristen die hen stonden te filmen en fotograferen, leken de apen nauwelijks te deren. Mooi om te zien hoe deze beesten met volle kracht van tak naar tak springen. Volgens de gids heeft een onderzoeker ooit vastgelegd dat de neusaap nauwelijks angst kent: hij durft van 20 tot 30 meter hoogte naar beneden te springen naar een andere boom(tak).
Kronkelwegen, houten trapjes en slecht begaanbare paden zorgden ervoor dat we 45 minuten nodig hadden om 800 meter af te leggen. Natuurlijk moesten we ons wandeltempo ook aanpassen vanwege de vochtige hitte. Het zweet stroomde met dezelfde snelheid uit onze poriën als waarmee we water in onze mond goten.
Walhalla
Maar wat een tovermooie tocht was het! We liepen de ene na de andere ansichtkaart binnen. Prachtige uitzichten, oeroude bomen die alle kanten opgroeiden, felgekleurde planten en paddenstoelen. Na al dat fraais bereikten we uiteindelijk het walhalla: een verlaten strand met enorme rotspartijen, lekkere golven en wederom zo'n uitzicht waar je 'National Geographic' tegen zegt. We spetterden in de zee en de tijd stond even stil. Ultiem geluk? Check.
Die avond trakteerde Moeder Natuur op een van de hardste regenbuien die we ooit gehoord hebben. Het regenwoud deed zijn naam eer aan. De druppels kletterden urenlang op de golfplaten-daken van ons verblijf. En met het ritme van de regen als soundtrack, vielen we langzaam maar zeker in slaap.
Het moet gezegd: al deze pracht had ook een kleine keerzijde. De accommodatie op Bako is zeer basaal: we sliepen in een kale barak zonder airco, waar niet eens een haakje of plank aan de muur zat waar we onze (natte) kleren kwijt konden. Niet alleen daarom, maar ook vanwege de vele muggen die ons lek prikten, besloten we een nachtje minder lang te blijven dan vooraf gepland… en konden we in Kuching een nachtje extra chillen in de presidentiële suite. Niettemin vonden we Bako een onvergetelijke ervaring.
Wordt vervolgd...
Lees ook de vorige verslagen over onze Borneo-reis:
Perhentiaans paradijs
Motorboot door de mangrove
Mens ontmoet aap
Geen opmerkingen:
Een reactie posten