Weerzien. Zo heette het kunstzinnige weerstation op Oerol, waar je via houten installaties je eigen weerbericht kon samenstellen. Met je armen wijd hield je een doek achter je rug in de wind en voelde je de kracht. Ook kon je via een spiegel de warmte van de zon in je gezicht laten schijnen.
Een stukje verderop lieten veel schrijvers en krabbelaars zich inspireren door een ultra-kort verhaal van de beroemde schrijver Hemingway. Volgens 'Hem' bestond zijn allerbeste werk slechts uit zes woorden: 'For sale: baby shoes, never worn.' Prachtig inderdaad, maar de kwaliteit van de pogingen van de Oerol-bezoekers liep nogal uiteen. Van zwaar poetische hersenspinsels tot 'De wind voert het woord: Feyenoord'.
Een reeks originele boomhutten trokken onze aandacht in het bos. Reza en Milo hingen aan touwen, klommen in bomen en zwierden in schommels. Het meest opvallend waren de ei-vormige boomhut en een soort ruimteschip-achtige capsule waar je in kon zitten. Vincent klauterde met Milo de ene na de andere hut in, Viola stond vervolgens beneden om Milo weer op te vangen. Ondertussen haalde Reza met een vriendje halsbrekende toeren uit op een klimbaan met dikke touwen.
Het T-shirt dat Vincent voor vaderdag had gekregen van Viola en de jongens, leverde hem overigens aardig was aanspraak op... Maar de meeste blikken waren er voor Reza. Hij was op een terrasje in slaap gevallen. De drie mooiste meiden van het terras liepen lang onze schone slaper. 'Oh my god, dit is echt uber-cute', zei er eentje en ze maakte een foto van hem met haar iPhone. Het deed ons nogal denken aan 2005, toen we Reza meenamen naar Mexico. Als blonde baby trok hij destijds alle aandacht naar zich toe. Nu als 7-jarige knapperd lukt hem dat nog steeds, (ook) als hij slaapt.
