Regisseur Christopher Nolan presenteerde in 2008 zijn tweede Batmanfilm, The Dark Knight. De sfeer van de film was grimmig, het verhaal ijzersterk, de actie perfect gedoseerd. Maar 1 factor maakte van deze film een heus meesterwerk: de sublieme vertolking van The Joker door de jonge acteur Heath Ledger, die nog voor de premiere onfortuinlijk stierf aan een overdosis pillen.
Hoe volg je zo'n film op?
Nolan geeft met The Dark Knight Rises ('DKR') het verpletterende antwoord.
1) Zoek geen nieuwe Joker
Heath Ledger is dood, en dus keert ook de superschurk met de clown-schmink niet terug in deze film. En dat is prima. Maar des te boeiender is de keus die Nolan maakte voor de 'bad guy'. Hij had bijvoorbeeld makkelijk Johnny Depp kunnen casten als megalomane Riddler. Of de historie van The Penguin kunnen her-vertellen. Maar nee.
Hij duikelt de minder bekende boef Bane op uit de comics. Een gedurfde beslissing. Deze meedogenloze, fors gespierde terrorist draagt de hele film een masker over zijn neus en mond. Daardoor blijft hij op flinke afstand van de kijker. Dat is even wennen, want The Joker slokte met zijn bizarre persoonlijkheid de kijker helemaal op en dat maakte zijn anarchie zelfs aantrekkelijk.
Aan Bane is niks aantrekkelijks te bekennen: kaal hoofd, lelijke dikke jas, vervormde stem. Maar zijn duivelse daden hebben zoveel impact, dat je al gauw gelooft dat deze schurk een paar maten te groot is voor Batman. Zeker nu onze superheld na een hiatus van acht jaar zich weer moet terug knokken tot zichzelf. Gotham City is ten dode opgeschreven, dat geloof je gedurende vrijwel de hele film.
2) Laat acteurs acteren
Nolans aanpak van de Batman-legende drijft op gedegen verhalen en sterk acteerwerk. Vanaf 'Batman Begins' uit 2005 werkt deze formule uitstekend. In 'DKR' krijgen de acteurs aardig wat ruimte om hun bijrollen betekenis te geven. Vooral Michael Caine bewijst zijn talenten als bezorgde butler Alfred. Zijn scenes lijken mij studiemateriaal voor goede acteurs.
De sensuele Anne Hathaway speelt de guitige dievegge Selina Kyle, oftewel Catwoman, al wordt ze in de film nooit zo genoemd. Het zwarte kattenpakje staat haar gelikt en de rol zit haar als gegoten. Net als in de comics zwabbert Catwoman tussen goed en kwaad. Die twijfel weet Hathaway fijntjes neer te zetten, zonder over-the-top te gaan. Fijn ook dat de woordgrappen over katten en het obligate gemiauw achterwege blijven.
3) Blaas alles overhoop
Een actiefilm zonder actie is geen actiefilm. En dus kun je alleen een goede afsluiter van deze trilogie maken als het dak eraf gaat. Nolan weet als geen ander de opbouw naar een climax te maken. Zijn geheime wapen: weglaten.
In verschillende bepalende scenes speelt de regisseur met het geluid. Door de ruis van de achtergrond weg te draaien, voelt de dreiging groter aan. De muziek is fantastisch, bombastisch en opzwepend, maar de kracht zit 'm juist in de stilte voor de storm. De tonen waarmee een klein kind het volkslied zingt in het bomvolle stadion, klinken huiveringwekkend. Je ziet het publiek meezingen, maar je hoort ze niet. Iedereen die een trailer van DKR bekeken heeft, weet wat er gaat gebeuren. Toch zit je op het puntje van je stoel.
Natuurlijk kent de film heftige achtervolgingen en bulderende ontploffingen. En ja, er is een bom. Maar vooral de echte gevechten zijn raak. Bane knokt vrijwel alleen blootshands met zijn rivaal en dat zorgt voor mooi geweld. Ook de strijd die Bruce Wayne/Batman met zichzelf moet voeren, is goed in beeld gebracht: de eenzame klim van een gebroken man.
The Dark Knight Rises is een overweldigende film, die alle delen van de Batman-trilogie aan elkaar knoopt, alle kansen benut en alle verwachtingen waarmaakt.
VM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten