We streken neer in Parijs. Ons onderkomen was een relaxt appartementje om de hoek bij Park Belleville. Aan de muur hingen intrigerende B-filmposters, zoals 'The Attack of the 50 Foot Woman'. Onze gastheer vroegen we of hij toevallig een plattegrond had. Met pretoogjes en een charmant accent antwoordde hij: 'I don't have a map, I have an iPhone'.
We beklommen de Eiffeltoren op een prachtige, zonnige dag. De uitzichten waren fantastisch. We konden vanaf de top de zwemmers in de fonteinen tellen. Onze jongens hadden prima trapgelopen tot het tweede plateau. Ook de terugweg verliep soepeltjes, al wilde Milo soms iets te hard naar benee.
Toen we beneden aankwamen, bleek er een kleine brand uitgebroken te zijn op etage 1 van de beroemde toren. En dus moest het publiek ijlings onder de toren vandaan gestuurd worden. Veel politie en brandweer, rood-witte linten en gedoe. Berenspannend dus, vonden Reza en Milo. 'Brand op de Eiffeltoren!' De titel van een bloedstollend jongensboek en tegelijkertijd de kop van het lokale sufferdje van Parijs, denken we zo.
Een van de attracties die ons naar Parijs trok, was de tentoonstelling van filmregisseur/geniale gek Tim Burton. Liefhebbers stonden al in rijen te wachten buiten de Cinemateque Francaise, toen wij aankwamen.
Binnen stonden enkele van zijn mooiste kunstwerken en beroemdste creaties opgesteld. Het originele pak van Edward Scissorhands, de ruwe schetsen voor types als de Hoedenmaker, The Joker, Catwoman en The Penguin, de felrode jurk uit Dark Shadows, zelfs de verkoolde draaiorgelpopjes van Willy Wonka. Een lust voor het oog.
Erg komisch was het om (nooit eerder vertoonde) huis-tuin-en-keuken-filmpjes van Tim Burton te zien, die hij met schoolvrienden maakte toen hij 15 was. Datzelfde gold voor 'Vincent', de eerste korte stop-motion-film die hij maakte voor Disney in 1982. De studiobonzen van toen werden niet direct gegrepen door zijn vage fantasiewereld...
De thema's zijn tot de dag van vandaag onveranderd: bizarre figuren, monsters, jong versus volwassen, angst, vernieling en duisternis. Het feit dat Disney inmiddels zelfs vertrouwen heeft in Tims donkerste hersenspinsels, blijkt uit het feit dat binnenkort het zieke sprookje 'Frankenweenie' in de bios draait. In deze zwartwit-3D-film wekt een vreemd jochie zijn dode hondje weer tot leven door Frankenstein-achtige praktijken.
Na 'Burton' bezichtigden we het Centre Pompidou. Dit museum voor moderne kunst sprak ons aan, omdat de samenstellers van de exposities hier gewoon schilderijen van Picasso en Magritte hangen naast een muur vol bierdopjes of een videoscherm waarop een videoclip van Talking Heads draait. ('Road To Nowhere' is een aanrader voor kleuters, vooral de ronddraaiende bejaarde mensen doen het goed.) De fonteinvijver buiten, met kleurrijke kunstwerken die net over de rand spuiten, waren een succesnummer van de hoogste orde. Onze kindjes renden kirrend in het rond, om vooral maar zo nat mogelijk te worden…
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen