Schaam, schaam. Wij reizen al twee decennia samen de wereld over, maar waren nog nooit in Italië geweest. Afgelopen meivakantie hebben we deze misstand rechtgezet. Onze puberzonen wilden graag het Colosseum en de toren van Pisa bezichtigen. Check. Wij wilden graag de kunstschatten van de Renaissance zien. Check. "Chillen op een relaxte plek" was ook een vereiste. Check. Lekker Italiaans eten. Check. En tot slot: lekker Italiaans weer. Helaas… de weergoden waren ons niet goed gezind: onze twee weken Italië werden gekenmerkt door grauwe luchten, regen en zelfs hagel. Slechts een paar dagen liet de zon zich zien, toevalligerwijs óók nog eens op dagen dat we veel aan het reizen waren. Afijn, we laten ons niet zomaar uit het veld slaan, dus we maakten er een onvergetelijke tijd van. Weer of geen weer.
Magisch doolhof
Florence vonden we een zeer fijne stad om in rond te lopen. Door de typisch Italiaanse straatjes – smal en krom – waanden we ons in een doolhof. Maar dan wel een magisch doolhof, omdat overal verrassend mooie gebouwen opdoken bij elke hoek die we omsloegen. Deze stad ademt kunst en cultuur!
Onze monden vielen open toen we het immense marmeren beeld 'David' van Michelangelo bezochten. Ook het Leonardo da Vinci Museum, waar een groot aantal van zijn uitvindingen en prototypes zijn nagebouwd, viel goed in de smaak. We trokken een middag uit voor de Boboli-tuin: een oase van groen, verfraaid met een flink stel standbeelden. En natuurlijk vergaapten we ons aan de onwerkelijk grote en mooie 'duomo' oftewel koepelkathedraal, midden in de stad.
Toscaanse berg
Naast de stedentrips die we ondernamen (Florence, Pisa, Lucca en Rome) besloten we het rustige plattelandsleven op te zoeken in Novanta, een bergdorpje waarin enkele huisjes zijn omgebouwd tot hotelkamers en gezelschapsruimtes. Novanta wordt gerund door een stel jonge Amsterdamse ondernemers die samenwerken met de lokale bevolking om de gasten een authentieke Toscaanse vakantieweek te bezorgen. Je kunt struinen langs de rivier, lunchen bij de plaatselijke slager en je brein breken in een leuke escape room. De groep gasten eet 's avonds samen aan een lange tafel, waarop de lekkerste Italiaanse gerechten verschijnen, vers gemaakt met lokale ingrediënten. Balen dat het weer tegenzat, want de zon had onze paar dagen in Novanta nog stukken mooier kunnen maken. Voordat we helemaal konden wennen aan het rustige tempo en de frisse berglucht, was het alweer tijd om het drukke stadsleven in te duiken.
Levend geschiedenisboek
Rome is een schitterende stad, waar zo ontiegelijk veel historische monumenten en ruïnes staan dat je het gevoel krijgt door een geschiedenisboek te wandelen. Hier liggen de originele keien waarover legendarische legers marcheerden, honderden jaren voor Christus. Daar staan de resten van het Senaatsgebouw waar de republiek werd geboren (en Caesar vermoord). Verderop ligt het Colosseum waar de paardenrennen en gladiatorengevechten plaatsvonden. Op kerkmuren en -plafonds zijn kunstschatten te aanschouwen van de grote meesters. En o ja, om de hoek liggen alle pauzen begraven.
Toeristen-file
Groteske gebouwen, paleizen, kerken, kathedralen, kastelen, fonteinen en ga zo maar door. Helaas weten álle toeristen ter wereld dat al deze pracht en praal hier te vinden is. Daarom staan overal dikke, dikke rijen. Fors geprijsde 'skip the line' tickets lijken hiervoor de oplossing, maar die verlossen je natuurlijk alleen van de wachtrij vóór de ingang. Eenmaal binnen betreed je het terrein van de toeristen-file waarin je stapvoets voortbeweegt maar je je tóch opgejaagd voelt. In de musea van het Vaticaan bijvoorbeeld waggelen massa's toeristen hutjemutje, stap voor stap door de gangen. Ze passeren het ene na het andere meesterwerk, terwijl suppoosten hen opjutten als vee: "Keep moving, don't stop". Een Aziatische jongen van circa twintig die voor ons loopt, had een oplossing gevonden voor de haastige aanpak van het museumbezoek. Hij maakte letterlijk van álle kunststukken een vlugge foto. Klik, klik, klik.
Wij voelden ons zó ongemakkelijk tussen deze meute, dat we de pas erin hielden en ons gewillig naar de uitgang lieten bonjouren. Dat lag eerlijk gezegd ook aan het uiteenlopende niveau van de honderden kunstwerken die hier hangen en staan. Natuurlijk zijn de werken van Michelangelo en Rafaël betoverend mooi, maar láng niet al hun tijdgenoten hadden vergelijkbare talenten.
Niet weten waar je moet kijken
De Sixtijnse kapel is zonder twijfel het hoogtepunt van het Vaticaan, een absolute must-see. Michelangelo koos voor elke vierkante centimeter de beste vlakverdeling, de mooiste kleuren, de sterkste compositie en de heftigste gezichtsuitdrukkingen. Het resultaat is een ruimte waar ongelooflijk veel mooie schilderingen samenkomen in een strikte structuur. Je ogen weten in eerste instantie niet waar ze moeten kijken, maar krijgen hulp door de heldere opbouw van het kunstwerk.
Dat geldt helaas niet voor de Sint Pieter basiliek. Zoals de kapel de uitstraling heeft van één groot samenhangend kunstwerk, zo kwam de basiliek op ons over als een kakafonie van stijlen en ideeën. Michelangelo's beeld van de stervende Christus is een juweel, evenals het altaar en de spreekstoel. Maar de schreeuwende samenkomst van alle beelden, muurschilderingen, plafondversieringen en kroonluchters werd ons algauw te veel. De goede bedoelingen gaan hier ten onder aan protserige overdaad.
Moderne meesters
Verrassend vonden we de gangen waar de moderne kunst hing. Jawel, het Vaticaan verzamelde ook indrukwekkende werken van Dalí, Chagalle, Matisse en tientallen andere kunstenaars. Een welkome afwisseling tussen al die klassieke, vaak overdreven pracht en praal uit de Renaissance.
Bella Italia is ons prima bevallen. De schoonheid van de natuur, kunst en cultuur is niet te evenaren. Het eten is overal lekker. De sfeer is goed. Alleen het toerisme is ons een tikkie te massaal. Desondanks komen we ongetwijfeld een keer terug naar dit bijzondere land. Dus: ciao… for now!
Vincent en Viola
Geen opmerkingen:
Een reactie posten