Het moeras. De rivieren van gras. Een Indiaan van de Miccosukee-stam nam ons mee op zijn airboat om de Everglades te doorkruisen. Hij vertelde een inspirerend verhaal over hoe de mens zoveel geleerd heeft van allerlei andere diersoorten. We zagen de technieken van een vogel en bouwden een vliegtuig, we bestudeerden de zintuigen van de vleermuis en zette deze om in sonartechniek. De optimistische Native American sprak de hoop uit dat we van de muggen ook nog wat kunnen leren. Deze insecten mogen dan irritant zijn en pijnlijk bijten, toch maken zij geen enkel onderscheid in wie ze prikken: zij houden van elk mens evenveel en kijken niet naar afkomst, uiterlijk of geloof.
De trip was een mooie belevenis: we zagen alligators op hap-afstand naast de boot zwemmen. Ook mochten we een blik werpen op een nest waar een waakse moeder haar eieren bewaakte. Een minder mooie kant aan de reis, was de herrie. Het keiharde kabaal van de draaimotor ben je na een minuut al beu. Milo had zelfs kramp in zijn wijsvingers, waarmee hij continu zijn oordopjes in zijn oren duwde.
Na afloop kregen we bij het indianendorp een lesje alligator-worstelen. We weten nu precies hoe je zo’n beest bespringt en overmeestert. Gelukkig, zonder deze technieken ten uitvoer te brengen, zaten we dezelfde dag nog een smakelijke alligatorstaart te eten in een restaurant. Deze delicatesse smaakt overigens naar kip. Om de proeverij compleet te maken, bestelden we ook een portie gegrilde kikkerbilletjes. Deze heerlijkheid smaakt naar vis.
Natuurlijk mochten we op de foto met een baby-gator. Vlak voordat onze Reza het beestje beetpakte, was er een andere toerist ternauwernood ontsnapt aan een stevige straal urine van het onrustige reptiel. 'Aha, Gatorade!' grapte de oppasser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten