Milo heeft er een sport van gemaakt om ons de meest spectaculaire schrikmomenten te bezorgen. Zo stond hij enkele maanden geleden opeens in de opening van zijn kantelraam (1 hoog) te balanceren op de vensterbank. In het zwembad gleed hij kort geleden keihard uit, waarna we op de eerste hulp belandden om zijn lip te lijmen. Dezelfde lip kreeg met Kerstmis enkele hechtingen vanwege een fikse val tegen een glazen tafel. En helaas kunnen we het brandwonden-incident van 2008 ook niet vergeten in deze reeks. Op Corfu kwam er weer een nieuw dieptepunt bij. We reden in onze huurauto terug van een prachtige dag op de rustige hoek van het Roda-strand. Kindjes op de achterbank, raampjes open om uit te waaien, niks aan de hand. Dachten we. Maar stuntman Milo had ondertussen hele andere plannen. Hij had zich muisstil los geworsteld uit zijn kinderzitje. Gelukkig riep grote broer Reza plotseling: 'Milo, niet doen!' Vincent draaide zich pijlsnel om. Aan zijn paniekerige stem herkende Viola, die achter het stuur zat, meteen dat het menens was.
Milo bleek met zijn hoofd en armen uit het autoraam te hangen. Vincent kon hem bij zijn voetjes grijpen en zodoende belandde hij weer in het zitje. 'Auto's kijken', zo omschreef onze driejarige waaghals zijn motief. Reza hebben we een extra portie complimenten gegeven voor zijn alertheid. Terwijl wij rustig op adem kwamen, begon Reza zijn kleine broertje haarfijn het concept van leven en dood uit te leggen. 'Ik zou het heel jammer vinden, Milo, als jij er niet meer was.'
(Dit was overigens niet het enige Milo-moment van die dag. Al zwemmend in de zee is hij tevens door een wesp gestoken in zijn handje. Dat was even flink krijsen, maar daarna was hij blijkbaar weer snel toe aan actie.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten