Heel even leek het erop dat Prince zijn volledige album Purple Rain ten gehore zou brengen in de Ziggo Dome op 25 mei 2014. Hij opende de show namelijk met Let’s Go Crazy en Take Me With You. Toch koos hij voor een ander pad: hij vuurde direct een kanonnade van 14 hits af op het publiek. De hele grote joekels kwamen langs (Kiss, When Doves Cry, 1999), maar His Royal Badness verraste ook door wat minder gebruikelijke titels te kiezen (Musicology, Sign of the Times, Hot Thing).
Na de stortvloed aan hits, was het duidelijk tijd voor de kleine grootmeester om lekker zijn eigen ding te doen. Gruizige rockfunk bulderde uit de speakers toen hij met zijn rauwe band 3rd Eye Girl enkele tracks dropte van hun nog-net-niet-uitgebrachte cd Plectrum Electrum. Deze vrolijke stamppot van kletterende bas, pompende drums en gierende gitaren kan nog heel wat jaartjes mee. Net als Prince zelf, die geen enkel teken van ouderdom vertoont en qua stijl (afro-haar en kleding) steeds meer op zijn helden Jimi Hendrix en Sly Stone gaat lijken.
Deze avond toonde de multi-instrumentalist uit Minneapolis graag zijn kunsten op gitaar, piano en bas. Veel toeschouwers hadden een zware rockshow verwacht, maar Prince bouwde een flinke set ballades in en speelde zelfs een piano-solo op de gitaarklassieker She’s Always in My Hair. Op de klavier pingelde hij eerst een vrije versie van How Come You Don’t Call Me Anymore, waarna The Beautiful Ones werd ingezet. Zelfs de uptempo-rockhit I Could Never Take The Place Of Your Man wist hij vakkundig te vertragen. De finale bestond logischerwijs uit een puike versie van Purple Rain, de paarse plensbui waar de hele zaal op gewacht had.
Het was rauw, het was funky, het was gevoelig, het was verrassend, het was steengoed en het was pure entertainment. Prince is zijn kunsten nog lang niet verleerd. En de volgende keer staan we gewoon weer in de zaal. Te juichen naar de meester.
(c) Vincent Mirck
#prince #3rdeyegirl #ziggodome #amsterdam #2014
