Omringd door dolfijnen

Ja het is waar, Viola en Vincent hebben een cruise geboekt. In feite tegen onze backpackers-mentaliteit in, maar wel degelijk in lijn met onze gezins-samenstelling. Onze twee mannetjes moeten goed eten, behoeven een nette kamer en hebben graag de zon en een zwembadje in de buurt.

Het werd dus een 90-meter lang luxe cruiseschip, waarbij het 'Love Boat'-gevoel ons dagelijks bekroop. Met grote opblaasboten (zodiacs) vertrokken we vanaf het enorme schip naar het eilandenrijk. De ene keer om te wandelen, de andere keer om te snorkelen.

De mooiste ervaring van deze vakantie overkwam ons toen onze rubberboot ineens tussen een groep dolfijnen vaarde. De 'delfinos' sprongen gezellig rond de boot, doken er onder door en zwaaiden met hun staarten.

Reza en Milo hadden nogal wat moeite om zich te houden aan de vele regels van de eilanden: bij de groep blijven, niet van het pad afwijken, niet vooruitlopen of achterblijven. Onze twee gringo's wilden juist OF voor de gids uit rennen OF rustig in het zand liggen spelen.

Vooral Milo plofte overal languit neer en begon te smeren met zand. Dat leverde fraaie foto's op, want de kleuren zand lopen hier nogal uiteen (rood, zwart, wit, grijs). Op elk eiland hebben we hem op die kiek staan.

Tot slot: Milo eet helaas niet zo best deze vakantie en dat is inmiddels ook te zien, hij is wat dunner geworden. Toen hij op een gegeven moment voorover bukte (zonder hemd aan), riep Reza opeens geschokt: 'Kijk, Milo wordt een dinosaurus!' Hij bedoelde dat de botjes van zijn broers ruggengraat een beetje 'uitstaken'.

Uitsterven? Ho maar

Charles Darwin ontdekte op de Galagapos-eilanden enkele belangrijke puzzelstukjes om zijn evolutietheorie compleet te maken. Immers, hij trof op deze lava-landjes diersoorten die zich als geen ander aan hun omgeving hadden aangepast. Zoals de enige hagedis ter wereld die kan zwemmen en reusachtige schildpadden met extreem lange nekken.

Wij wilden ook graag van die ene verbazing in die andere vallen. Bovendien hoorden we van iedereen dat de dieren in de Galagapos-archipel absoluut niet mensenschuw waren. Sterker nog: ze zien onze aanwezigheid eerder als fijn bezoek dan als overlast. En dat is heus waar. Viola en Reza hebben vlak naast een turtle liggen snorkelen. Pelikanen en 'boobies' vlogen laag over ons heen.

De zeeleeuwen hupten en zwommen vrolijk naar ons toe. Haaien cirkelden rustig rond de boot. Zelfs de vliegen bleven veel langer op je arm zitten dan in Nederland. We moesten vaak wel drie keer slaan voordat zo'n vlieg ook maar een kik gaf.

De zee-iguana's vonden we eigenlijk maar lelijke schepsels, het lijken wel Middeleeuwse beulen met zwart-witte maskers. Toen deze lizards voor onze ogen de oceaan in liepen en wegzwommen, keken we inderdaad wel even raar op.

Galapagos is de enige plek ter wereld waar deze diersoort leeft. Maar uitsterven ho maar… De iguana's hebben geen enkele natuurlijke vijand. En dus zijn deze gemaskerde makkers met z'n tienduizenden. Op sommige eilandjes struikelden we dus letterlijk over de hagedissen.

Iguana's in het park

Als je ze in Nederland door je tuin zag kruipen, zou je een hartverlamming krijgen. Maar in Guayaquil huizen er in het Parc Bolivar - midden in de stad - ruim honderd iguana's. Deze 1-meter-lange, groene hagedissen zien er uit alsof ze rechtstreeks uit de prehistorie zijn komen wandelen.

Het was een prachtig schouwspel om de tamme reptielen te zien rondstappen. Toen we de bomen in keken, zagen we er echt tientallen op de takken liggen. En we moesten echt oppassen waar we liepen, want die staarten zijn langer dan je denkt.

Reza en Milo hadden overigens meer interesse voor de duiven, waar ze woest achter aan renden. Met veel handgewapper en luid geschreeuw joegen ze de beesten op tot ze weer een paar meter verder vlogen. En dan begon het ritueel weer van voor af aan.

Uiteindelijk konden we onze bezwete zoontjes meelokken naar een nep-Starbucks, waar Viola lekkere koffie kon drinken (eindelijk geen oplos!) en we met z'n allen genoten van heerlijke taartjes (wie heeft 'tres leches' nodig als je 'quatro leches' hebt?).

Eind van de middag liepen we de 444 traptreden op naar de vuurtoren van Las Penas. Veel van de huizen in deze pittoreske wijk zijn geverfd in zuurstokkleuren. De vuurtoren bood een fraai uitzicht over de stad. Zelfs de schemering deed daar niks aan af. En een vet compliment voor de jongens dat ze heel de weg zelf hebben gelopen.

Parel van plastic

Cuenca, de parel van het zuiden, een niet-te-missen prachtstad in Ecuador. Tja, misschien zijn we net de verkeerde straten ingeslagen, maar wij vonden haar niet opwegen tegen Quito, zelfs niet tegen Otovalo.

De 'arts & crafts market' was een opeenstapeling van lelijke plastic troep en handgekleide Sponge Bobs en Donald Ducks. De kansen om de verloren foto's van zonnig Otovalo 'over te doen' bleken snel bekeken. Ook bood de stad weinig kindervertier. De tientallen fraaie kerken en geloofsmusea waren geen goede alternatieven voor een speeltuin of een springkussen.

Gelukkig hadden we wel een lekkere slaapplek in Cuenca, met heerlijke lunch en ontbijt. Maar we waren blij toen we onze weg vervolgden naar Guayaquil. In feite waren we van plan deze grote stad te mijden, omdat het ons veel deed denken aan het Mexicaanse Cancun: een prima plek om het vliegtuig te pakken, maar verder te toeristisch voor ons.

Toeristisch is Guayaquil inderdaad nogal. Maar dat betekent ook: veel speelplezier. De eerste dag namen we de kinderen mee naar een tropische tuin die was omgebouwd tot een dinosaurus-park. Ook bezochten we een circus met een trapeze-act, koorddansers en clowns. En ons hostel bood een lekker klein zwembadje om in af te koelen.