Kamikaze

Vincent beschrijft de hoogste bungeejump ter wereld.

Vandaag was ik 'jumper 18'. In de reisgids had ik gelezen over 'de hoogste bungee jump ter wereld'. Aangekomen bij de bewuste Bloukransbrug aan de N2 (de A2 van Zuid-Afrika), werd ik enthousiast.

Nou is Vincent niet direct een bungee-boy, maar deze kans om van een 216-meter-hoge brug af te springen liet ik niet schieten. Om 10 uur was het zover. Met een groep van zeven jumpers betrad ik de gigantische brug. De wandeltocht naar het bungee-platform was al adembenemend, omdat de ondergrond een doorzichtig rooster betrof.

Op het platform denderde de housemuziek de deelnemers in de oren. Ik was nummer 18 en daarmee de laatste jumper. Enigszins zenuwachtig hopte ik naar het eind van het platform. Tenen over de rand. Zakken leeg? Klaar om te springen.

De meeste van mijn voorgangers waren niet echt 'gesprongen'. Zij lieten zich gewoon voorover vallen. En ik wilde toch echt een SPRONG maken. Tja, op zo'n geschifte hoogte van 216 meter kan er nog wel 30 cm eigen springhoogte bij... toch?

En dus, op het moment van de waarheid, waarschijnlijk overmand door zenuwen, sprong ik omhoog. Ja, OMHOOG dus. Terwijl les 1 van bungeejumpen luidt: spring NAAR VOREN.

Affijn, met de voeten min of meer naar beneden begon ik mijn jump. In alle suizende vaart kwam de ommekeer echter al vrij rap. met een ferme zwiep vlogen de benen opeens weer netjes omhoog en het hoofd tolde omlaag. De kamikaze-vlucht (snelheid 120km/h) duurt zo'n zeven seconden.

Eerst een korte blik omlaag en het besef dat het niet eng is... vreemd genoeg. Daarna een heuse explosie van adrenaline. Ik slaakte een zeer mannelijke oerkreet met veel aaa-klanken.

Daarna een euforische zucht, gevolgd door een Engelstalige verheerlijking van uitwerpselen (holy sh**). Tijdens het ronddwarrelen greep ik enkele malen naar mijn hoofd, zo van: wat doe ik hier? Het was heerlijk. Echt. Idioot, maar heerlijk.

Na een tijdje bungelen kreeg ik een lachkick van jewelste. Geen idee of een mens 'op zijn kop' nou eenmaal anders lacht dan rechtop, maar mijn giechel had bijzonder veel weg van Heath Ledgers' maniakkale kreten als The Joker in de film The Dark Knight.

Wat een rush, een giga-onwerkelijk gevoel zo 'tussen water en de brug'. Bekijk hieronder het bewijsmateriaal op film. Vooral complimenten over mijn unieke springstijl zijn welkom.

Laat dat takje los!

Onderweg naar Mosselbaai stopten we bij Jukani Wildlife Sanctuary. En jawel, daar zaten leeuwen (weliswaar in hokken, maar toch). Eindelijk hadden we de beloofde leeuwen te pakken! Reza vond het tof, maar het viel hem tegen dat de beesten niet erg actief waren en geen enkele keer brulden of hun tanden lieten zien.

Er kroop een aaibare reuzenschildpad en in het slangenhuis lagen flink wat linke buikschuivers. O ja, ze hadden er ook een Bengaalse tijger. Hadden we voor de vakantie helemaal uitgelegd dat we in Afrika geen tijgers zouden gaan zien, omdat die daar niet leven... Krijgen we dit! Reza wist ons betweterig te melden dat er dus toch tijgers leefden in Afrika en dat wij het fout hadden. Hilarisch.

In het Elephant Sanctuary, nabij Plettenberg Bay, deden we een tour van een uur, waarbij we slurf-in-hand met een olifant hebben gelopen, de beesten mochten aaien, voeren, enz. Onwijs 'nep' natuurlijk, maar toch ook fantastisch. Zeker voor de kids.

Vervolgens zijn we naar Monkey Land geweest. Daar zouden we een tour maken langs allerlei apen in het bos. Maar de gids was echt een nachtmerrie. Wat een kerel! Continu wees hij zijn gasten terecht: niet van het pad, niet hurken, blijf staan, ga maar dichterbij voor een foto, jaag ze niet weg, in het midden van het pad lopen.

Toen hij Reza een mini-takje uit de hand griste, zei hij dat het 'beschermd woud' was en dat we geen dingen mochten oppakken. Toen brak onze klomp. Inmiddels waren we zelf allesbehalve relaxt meer door de acties van deze neuroot. En ook Milo liet zich uitgebreid horen... Niet echt bevorderlijk voor het zien van apen. Dus: na 20 minuten hebben we gezegd: 'Opzouten vent, met je schijt-apen. Wij vertrekken.'

In Addo National Park liepen we al gauw twee flinke kuddes olifanten tegen het zware lijf. Deze dertig grijze reuzen maakten veel indruk op de mannetjes. Verder kudu's, red hartebeests, schildpadden, wrattenzwijnen, struisvogels en mongoose gespot. We kwamen ook nog midden in een kleine kudde buffels terecht. Eentje van hen maakte een wilde schijnbeweging richting onze auto. Eventjes kregen we visioenen van een buffelhoorn die zich door de auto boorde, maar het viel allemaal mee.

Waar zijn die leeuwen nou?

'En, waar zijn die leeuwen nou?' Toen we die vraag hoorden, wisten we dat we Reza goed hadden voorbereid op onze Zuid Afrika-trip. Maar ja, we stonden in de rij om de huurauto op te halen op Cape Town International Airport. Kalm legden we hem uit dat het vreemd zou zijn als daar opeens leeuwen en giraffes zouden rondlopen. Gebroken hoorde hij ons verhaal aan. Een zucht later, een illusie armer, kon hij weer lachen.

Na een wandeling op de Tafelberg voeren we met de boot naar Robbeneiland. Op deze plek zat Nelson Mandela 18 jaar lang opgesloten en moest hij met een pikhouweel hakken in een grote lijmsteen. Door de weerkaatsing van het zonlicht op deze steen, werden veel van de gevangenen blind of slechtziend, zo ook Mandela. In de steengroeve was ook een grot waar de gedetineerden hun behoefte mochten doen. Deze plek werd echter ook gebruikt om elkaar te leren lezen en schrijven. Eerst gebeurde dit stiekem, maar op den duur lieten de bewakers dit oogluikend toe.

We waren nogal ondersteboven van Cape Point (nabij Kaap de Goede Hoop). Het is een prachtig punt met rotsen en zee, waar het knoerdhard waait. Gelukkig scheen ook de zon en was het goed toeven daar. Zelfs nog een paar bavianen gespot.

Ingepakt, pillen geslikt tegen motion sickness, en naar Gansbaai/Kleinbaai gereden. Daar stapten we op de boot die ons naar de walvissen op zee zou leiden. Reza en Milo in oranje regenjassen en zwemvesten gehesen, en daar gingen we.

We voeren langs een boot waar een groep duikers in een kooi lag te wachten op een grote witte haai (Jaws zeg maar). En ja hoor, wij kregen een mooi schouwspel te zien. De haai hapte naar wat tonijn aan een haak en de duikers juichten met hun hart in de keel, stellen wij ons zo voor. Reza vond het schitterend, maar snapte niet helemaal waarom de duikers 'in de gevangenis' zaten.

Daarna werden al gauw de eerste walvissen zichtbaar. Prachtig, heel imposant. wat zijn die beesten groot. ze kunnen 16 meter lang worden... Onze boot was 11 meter. We hebben er zo'n tien gezien. Vinnen, staarten, gezichten... Ja, zelfs een springende walvis, al was dat heel ver weg.